нездавальня́юча,
1. Прысл. да нездавальняючы.
2. у знач. наз., нескл., н. Адмоўная ацэнка ведаў студэнтаў і паводзін вучняў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
негаты́ў², -ты́ву, м. (разм.).
Адмоўны вынік якіх-н. дзеянняў, адмоўны пачатак; увогуле факты, звесткі, эмоцыі і пад. адмоўнага характару.
Ён ва ўсім бачыць толькі н.
|| прым. негаты́ўны, -ая, -ае.
Н. вынік.
Негатыўная ацэнка.
Негатыўныя эмоцыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прызна́нне, -я, мн. -і, -яў, н.
1. гл. прызнацца, прызнаць.
2. Словы, у якіх хто-н. прызнаецца ў чым-н.
Пачуць чыё-н. п.
3. Станоўчая ацэнка, адносіны з боку каго-, чаго-н.
Карыстацца агульным прызнаннем.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ма́ра, -ы, мн. -ы, мар, ж.
1. Тое, што створана ўяўленнем, фантазіяй.
Прыгожыя мары.
2. Прадмет жаданняў, імкненняў.
М. ўсяго жыцця.
3. Аб чым-н. незвычайна прыгожым; вышэйшая ацэнка чаго-н. (разм.).
Не туфлі, а м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
негаты́ўны 1, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да негатыва. Негатыўная плёнка.
негаты́ўны 2, ‑ая, ‑ае.
Адмоўны. Негатыўныя адносіны. Негатыўная ацэнка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ухва́ла, ‑ы, ж.
Адабрэнне; станоўчая ацэнка. Арцёмаў часта зацягваўся цыгаркай самасаду і час ад часу ківаў галавой у знак ухвалы дакладчыку. Сіўцоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
аб’екты́ўны, -ая, -ае.
1. Які існуе паза намі як аб’ект (у 1 знач.) або звязаны са знешнімі ўмовамі, незалежна ад чыёй-н. волі.
Аб’ектыўныя прычыны.
Аб’ектыўная рэчаіснасць.
2. Пазбаўлены суб’ектывізму, праўдзівы, бесстаронні.
А. падыход.
Аб’ектыўная ацэнка.
|| наз. аб’екты́ўнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Бал ’ацэнка і да т. п.’ Рус. балл, укр. бал. Запазычанне з ням. Ball (< франц.) або франц. balle ’шар’. Фасмер, 1, 116–117. Падрабязна гл. Шанскі, 1, Б, 25.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
бал, ба́ла, мн. ба́лы, -аў, м.
1. Адзінка вымярэння сілы або ступені якой-н. прыроднай з’явы.
Вецер у пяць балаў.
2. Лічбавая ацэнка поспехаў у навучальнай установе, дасягненняў у спорце.
Набраць дваццаць балаў.
|| прым. ба́льны, -ая, -ае і ба́лавы, -ая, -ае.
Сістэма балавай (бальнай) ацэнкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
самаацэ́нка, ‑і, ДМ ‑нцы, ж.
Ацэнка самога сябе, сваёй годнасці і недахопаў. Сацыялістычная рэвалюцыя надзвычай павысіла гэтую веру [у чалавека], самаацэнку чалавека і павагу літаратуры да чалавека. Адамовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)