адсячэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле дзеясл. адсячы (у 1, 2 знач.), адсекчы.

•••

Даць галаву на адсячэнне гл. даць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адга́каць ’адсячы, прайсці немалую адлегласць, прабыць з нагрузкай працяглы час’ (Янк. II), адгакаць ’прайсці’ (Сцяшк.) да гак (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Атру́бам ’адным чынам’ (Жд.). Прыслоўе ўтворана ад аддзеяслоўнага назоўніка атруб (атрубіць ’адсячы’ — Нас., 379), суадносіцца з творным склонам гэтага назоўніка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абрубі́ць, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

1. Адсячы частку чаго‑н. падкарочваючы, падраўноўваючы.

2. Падшыць, загнуўшы край; зрабіць рубец на чым‑н. Абрубіць хустку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

купі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак. і незак., што.

1. Спец. Адрэзаць (адразаць), адсячы (адсякаць).

2. У медыцыне — ліквідаваць якую‑н. непажаданую з’яву. Купіраваць прыступ арытміі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адсе́чаны

1. отру́бленный; отсечённый;

2. перен. отсечённый;

1, 2 см. адсячы́ 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адсяка́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Незак. да адсячы (у 1 знач.), адсекчы.

2. Аддзяляць чым‑н. (рыскай, палоскай і пад.) частку чаго‑н. Верх высокай тэлемачты адсякала ў небе барвовая палоска. Пташнікаў. // Спец. Аддзяляць частку геаметрычнай плоскасці, адрэзка прамой.

3. Пазбавіць магчымасці рухацца ў пэўным напрамку. На захад, адсякаючы адыход у Турэц, імчаліся коннікі. Брыль.

4. Незак. да адсячы, адсекчы (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абезгало́віць, ‑лоўлю, ‑ловіш, ‑ловіць; зак., каго-што.

1. Зняць, адсячы галаву каму‑н.

2. перан. Пазбавіць што‑н. (рух, рэвалюцыю і пад.) яго правадыра, кіраўніцтва. Абезгаловіць паўстанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

отсече́ние адсячэ́нне, -ння ср.;

◊

го́лову даю́ на отсече́ние галаву́ даю́ адсячы́ (на адсячэ́нне).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

обруби́ть​I сов.

1. абсячы́, мног. паабсяка́ць; (сучья — ещё) абцерабі́ць, ацерабі́ць, мног. паабцярэ́бліваць;

обруби́ть су́чья абсячы́ (абцерабі́ць, ацерабі́ць) сукі́;

2. (отрубить, укоротить) адсячы́, мног. паадсяка́ць, адця́ць, уця́ць;

обруби́ть кана́т адсячы́ кана́т.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)