чуллі́вы, -ая, -ае.
1. Якому ўласціва ўспрымальнасць знешніх, фізічных раздражненняў.
Чуллівыя нервы.
2. Які здольны ўлавіць нават нязначнае знешняе ўздзеянне.
Ч. прыбор.
3. Здольны да сентыментальнасці, тонкаадчувальны.
Чуллівае сэрца.
Ад гора людзі робяцца чуллівымі да іншых.
|| наз. чуллі́васць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
святлодальнаме́р, ‑а, м.
Спец. Электрычны прыбор для вымярэння адлегласцей пры геадэзічных работах, заснаваны на вымярэнні часу распаўсюджання святла паміж пунктамі мясцовасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
узроўняме́р, ‑а, м.
Прыбор для прамысловага вымярэння або кантролю ўзроўня вадкасці або сыпучых рэчываў у рэзервуарах, сховішчах, тэхналагічных апаратах і пад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шагаме́р, ‑а, м.
1. Спец. Прыбор для вымярэння шагу разьбы або шагу цыліндрычнага зубчастага кола.
2. Разм. Тое, што і крокамер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
эксіка́тар, ‑а, м.
Спец. Шкляны таўстасценны прыбор для высушвання ці зберагання рэчыва ў сухім стане, што лёгка паглынае вільгаць з паветра.
[Ад лац. esiccāre — высушваць.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бактэрыяўло́ўнік, ‑а, м.
Прыбор для ўлоўлівання мікраарганізмаў з мэтай вызначэння ступені і характару бактэрыяльнага забруджання паветра ў лячэбных, жылых і вытворчых памяшканнях.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
калары́фер, ‑а, м.
Абагравальны прыбор у выглядзе сістэмы труб, па якіх ідзе гарачая вада, пара або нагрэтае паветра. Паравы каларыфер. Вадзяны каларыфер.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стэрэо́метр, ‑а, м.
Прыбор для выканання па паземных фатаграфіях, аэраздымках і касмічных фотаздымках розных вымярэнняў адбіткаў аб’ектаў у працэсе іх стэрэаскапічнага разглядання.
[Ад грэч. stereos — цвёрды; прасторавы, аб’ёмны і metreō — вымяраю.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
транспарці́р, ‑а, м.
Прыбор для чарчэння ў выглядзе падзеленага на градусы паўкруга і лінейкі, які служыць для пабудовы вуглоў і іх вымярэння.
[Фр. transporteur ад лац. transporto — пераношу.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
флю́гер, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Прыбор для вымярэння напрамку і хуткасці ветру.
2. Флажок, які прымацоўваўся да пікі кавалерыста (гіст.).
3. перан. Пра таго, хто часта мяняе свае погляды, перакананні (неадабр.).
|| прым. флю́герны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)