Verbum

герма́ній, ‑ю, м.

Хімічны элемент, цвёрдае рэчыва шэра-белага колеру з металічным бляскам, адзін з найбольш каштоўных паўправадніковых матэрыялаў.

[Лац. germanium.]

двухко́лерны, ‑ая, ‑ае.

Які мае два розныя колеры ў афарбоўцы ці складаецца з дзвюх частак рознага колеру. Двухколерны флаг.

джаната́н, ‑у, м.

1. Сорт зімовай яблыні паўночна-амерыканскага паходжання.

2. Плод гэтай яблыні — яблык чырванаватага або чырвонага колеру.

ры́жык, ‑а, м.

Ядомы пераважна рыжага колеру грыб сямейства сыраежкавых. Пад добры год у глінішчы была процьма рыжыкаў. Васілевіч.

свіну́ха, ‑і, ДМ ‑нусе, ж.

Грыб сямейства свінухавых з пласціністай шапкай жоўтага, бурага, лілова-шэрага колеру; свінарка, свінушка.

стаўралі́т, ‑у, М ‑ліце, м.

Мінерал класа сілікатаў чырванавата-бурага, бура-чорнага і жоўта-бурага колеру са шкляным бляскам.

[Ад грэч. staurós — крыж і lithos — камень.]

су́рык, ‑у, м.

1. Мінерал, у склад якога ўваходзіць свінец.

2. Мінеральная фарба чырвона-аранжавага ці чырвона-карычневага колеру.

тальк, ‑у, м.

Слаісты мяккі мінерал белага або блакітнага колеру, які выкарыстоўваецца ў тэхніцы і медыцыне ў выглядзе парашку.

[Ням. Talk з араб.]

тапа́з, ‑у, м.

Мінерал з групы сілікатаў, асобныя крышталі якога, дзякуючы бляску і прыгожаму колеру, выкарыстоўваюцца як каштоўныя камяні.

[Грэч. topazos.]

цырко́н, ‑у, м.

Мінерал жоўтага, чырвонага, аранжавага і бурага колеру з алмазным бляскам; выкарыстоўваецца ў ювелірнай справе і тэхніцы.

[Ням. Zircon, ад перс. zargūn — залацісты.]