Verbum

жабра́чыць, -чу, -чыш, -чыць; незак.

Тое, што і жабраваць.

жа́бры, -аў, адз. жа́бра, -ы, ж.

Органы дыхання рыб і некаторых водных жывёлін.

◊

Узяць за жабры каго-н. — прымусіць да чаго-н.; паставіць у бязвыхаднае становішча.

|| прым. жа́бравы, -ая, -ае.

жабуры́нне, -я, н., зб.

Жабіна ікра.

жабяня́ і жабянё, -ня́ці, мн. -ня́ты, -ня́т, н.

Дзіцяня жабы (у 1 і 2 знач.).

жава́ла, -а, мн. -ы, жава́л і -аў, н. (спец.).

Верхнія пярэднія сківіцы ў ротавым апараце ракападобных і насякомых.

жава́льны, -ая, -ае.

Які служыць для жавання.

Ж. апарат.

Жавальныя мышцы.

жа́варанак і жа́ўранак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.

Пеўчая птушка атрада вераб’іных.

|| прым. жа́варанкавы, -ая, -ае.

Сямейства жаваранкавых (наз.).

жава́ць, жую́, жуе́ш, жуе́; жуём, жуяце́, жую́ць; жуй; жава́ны; незак., што.

1. Размінаць ежу або што-н. зубамі.

Ж. кавалак хлеба.

2. перан. Доўга і нудна гаварыць, разбіраць адно і тое ж (разм.).

Ж. пытанне цэлую гадзіну.

|| наз. жава́нне, -я, н.

жаве́ль, -вялю́, м.

Хлорысты раствор, едкая зеленавата-жоўтая вадкасць, якая выкарыстоўваецца для адбелкі тканін.

|| прым. жаве́левы, -ая, -ае.

Жавелевая вада.

жада́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

1. Цяга да ажыццяўлення чаго-н., унутранае імкненне.

Гарэць жаданнем.

Ж. перамогі.

2. Прадмет захаплення, мары і пад.

Тэатральная сцэна — вось яго ж.