Verbum

навая́ўлены, -ая, -ае (іран.).

Які ўпершыню дзе-н. з’явіўся, праявіў сябе.

Н. лідар.

|| наз. навая́ўленасць, -і, ж.

я́частва, -а, н. (разм., іран.).

Бесцырымоннае высоўванне на першы план самога сябе, свайго «я» як праяўленне эгаізму.

кабіне́тчык, -а, мн. -і, -аў, м. (разм., іран.).

Кіраўнік, які адарваўся ад жывой справы, ад вырашэння практычных спраў.

заво́блачны, -ая, -ае.

Вельмі далёкі, які знаходзіцца за воблакамі.

Завоблачныя вышыні.

Завоблачныя мары (перан.: далёкія ад жыцця, нерэальныя; іран.).

панацэ́я, -і, ж. (кніжн.).

Уяўны сродак, які нібыта лечыць усе хваробы (у алхімікаў).

П. ад усіх бед (перан., іран.).

калыма́га, -і, ДМ -ма́зе, мн. -і, -ма́г, ж. (разм., іран.).

Пра нязграбныя калёсы, павозку, машыну.

|| прым. калыма́жны, -ая, -ае.

вяльмо́жны, -ая, -ае.

1. Які з’яўляецца вяльможам; знатны (уст.).

В. пан.

2. Уласцівы вяльможы, зняважліва-паблажлівы (іран., неадабр.).

В. тон.

рэцірава́цца, -ру́юся, -ру́ешся, -ру́ецца; -ру́йся; зак. і незак. (уст. і іран.).

Адысці (адыходзіць), пайсці (ісці) незаўважна або скрытна.

Своечасова р.

праму́драсць, -і, ж.

1. Глыбокая мудрасць (уст.).

2. Што-н. цяжкае для разумення, засваення (разм., іран.).

Ніякай прамудрасці тут няма.

разве́сіць, -ве́шу, -ве́сіш, -ве́сіць; -ве́шаны; зак., што.

1. Павесіць у розных месцах, развешаць (разм.).

Р. сушыць бялізну.

2. Шырока, у розныя бакі раскінуць (галіны).

Клён развесіў сваё голле.

◊

Развесіць вушы (разм., іран.) — слухаць што-н. з цікавасцю і даверлівасцю.

Развесіць губы (разм., іран.) — быць пасіўным, безуважным.

|| незак. разве́шваць, -аю, -аеш, -ае.