запа́рны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які служыць для запарвання. Запарны чан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

браджэ́нне, -я, н.

1. Працэс распаду арганічных рэчываў пад уплывам мікраарганізмаў.

2. перан. Хваляванне, узбуджэнне.

Б. сярод рабочых.

|| прым. брадзі́льны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Б. чан.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

лужыча́не, -ча́н, адз. лужыча́нін, -а, м.

Заходнеславянская народнасць, якая жыве ў Германіі; лужыцкія сербы.

|| ж. лужыча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. лу́жыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бро́варны, ‑ая, ‑ае.

Які належыць бровару, выкарыстоўваецца на бровары. Броварны чан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

завадча́нін, ‑а; мн. завадчане, ‑чан; м.

Працаўнік завода. Новых поспехаў дасягнулі завадчане.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзо́льны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які прызначаны, служыць для адзолу (у 1 знач.). Адзольны чан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зато́рны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да затору ​2 (у 1 знач.). Заторны чан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сербалужыча́не, -ча́н, адз. сербалужыча́нін, -а, м.

Тое, што і лужычане.

|| ж. сербалужыча́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. сербалу́жыцкі, -ая, -ае.

Сербалужыцкая літаратура (на верхня- і ніжнялужыцкай літаратурных мовах).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дубі́льны, ‑ая, ‑ае.

Звязаны з дубленнем; прызначаны для дублення. Дубільны цэх. Дубільны чан. Дубільныя рэчывы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

талача́нін, ‑а; мн. ‑чане, ‑чан; м.

Разм. Удзельнік талакі (у 1 знач.). Талачане паехалі дадому.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)