иста́птывать несов.
1. (приминать ногами) сто́птваць, тапта́ць, выто́птваць, зато́птваць;
2. (следить, натаптывать) разг. слядзі́ць, нато́птваць;
3. (изнашивать обувь) разг. сто́птваць;
4. (исхаживать) тапта́ць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ста́птывать несов.
1. (обувь) сто́птваць;
2. (топтать, вытаптывать) сто́птваць, тапта́ць, выто́птваць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
капы́ціць, ‑ціць; незак.
Разм. Біць, таптаць капытамі. Каровы беспрытульныя равуць, На межах згорбленых быльнёг ірвуць. А коней капыты капыцяць рунь. Пушча.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Таптуны́ ’бліны’ (Барад.). Ад тапта́ць ’размінаць (бульбу)’ (гл. таптаць 1).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
То́пта ’той, хто многа есць’ (карэліц., ЖНС). Аддзеяслоўны назоўнік ад тапта́ць ’есці’ (гл. таптаць 1).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Лыткава́ць ’таптаць, травіць (пасевы)’ (Касп.). Да лытка 1 ’нага’. Аналагічна параўн. чэш. šlapati ’таптаць’ — slépěje ’ногі’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Брухіта́ць ’таптаць’ (Сцяц.). Параўн. рус. бруха́ть ’біць, таптаць, пэцкаць’, этымалогія якога не вельмі ясная. Гл. Фасмер, 1, 221.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
датапта́ць, ‑тапчу, ‑топчаш, ‑топча; зак., што.
Разм.
1. Канчаткова стаптаць, знасіць што‑н. Датаптаць чаравікі.
2. Скончыць таптаць, пхаць. Датаптаць воз.
3. і чаго. Натаптаць, напхаць дадаткова. Датаптаць сена ў сяннік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Тратава́ць ‘растоптваць, таптаць’ (Гарэц., Др.-Падб.), тратова́ті ‘тс’ (Вруб.). З польск. tratować (а таксама ст.-польск. tretować) ‘таптаць нагамі, капытамі’, якое з с.-в.-ням. trëten/trëtten ‘таптаць’, ням. treten ‘тс’ (Вінцэнц; Борысь, 640). Сюды ж, відаць, і мясцовае (з “пальшчызны крэсовай”) traty ‘дамбы’ (Брасл. сл.). Гл. таксама фанетычны варыянт дратаваць ‘вытоптваць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
дратава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.
Разм. Таптаць, вытоптваць. Конніца і пяхота дратавала.. тыя мясціны лесу, дзе можна было праехаць ці прайсці. Чарот. Раней дзікі перакопвалі, дратавалі пасевы толькі на прылесных далёкіх палях. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)