Сёструха ‘сястра (дваюрадная, траюрадная і г. д.’)’ (Клім.). Да сёстра < польск. siostra ‘сястра’. Параўн. рус. пск. сестру́ха, сестру́шка ‘дваюрадная або траюрадная сястра’. Гл. таксама сястранец.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
медыцы́нскі, ‑ая, ‑ае.
Звязаны з медыцынай. Медыцынскія ўстановы. Медыцынскі факультэт. // Звязаны з дзейнасцю ўрача. Медыцынскія абавязкі. Медыцынская дапамога. // Які выкарыстоўваецца ў медыцыне, звязаны з лячэннем; лячэбны. Медыцынскія прэпараты.
•••
Медыцынская сястра гл. сястра.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цётка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.
1. Бацькава або матчына сястра; жонка дзядзькі.
2. Жанчына наогул (часцей пажылая; разм.).
|| ласк. цётачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. і цётухна, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
|| прым. цётчын, -а.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Сёстрык ‘гейка, прыяцелька’ (Пятк. 2, Некр.), ‘зварот да жанчыны’ (ТС). Да сястра́ з памяншальным суф. ‑ік, пераносам націску і з’яўленнем ó пад націскам або ад сёстра ‘сястра’ (Ян.); апошняе ідэнтычнае польск. siostra ‘тс’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
милосе́рдие ср. літасці́васць, -ці ж., міласэ́рнасць, -ці ж.;
сестра́ милосе́рдия уст. міласэ́рная сястра́;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
двою́родный стрые́чны, дваю́радны;
двою́родный брат стрые́чны (дваю́радны) брат;
двою́родная сестра́ стрые́чная (дваю́радная) сястра́.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
патрана́жны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да патранажу (у 2 знач.). Патранажная работа. // Які займаецца патранажам. Патранажная сястра.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сястры́чка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.
Памянш.-ласк. да сястра (у 1, 3 знач.); сястрыца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Зало́ўка, залві́ца, дыял. заві́ца ’мужава сястра’. Рус. золо́вка ’тс’, дыял. ’жонка брата’, зо́лва, зо́лвица ’тс’, укр. зови́ця ’мужава сястра’, польск. дыял. zołwica, załwica, чэш., славак. zolvica, славен. zȃłva, zȃlvica, серб.-харв. за̏ова, за̏овица, балг. зъ̀лва ’тс’, дыял. ’дзяўчына, што спявае на вяселлі з боку жаніха’, макед. золва. Ст.-рус. золовка (XVII ст.). Прасл. zъlъva (zъly). Грэч. гамер. *γάλωϜος ’мужава сястра’, лац. glōs ’мужава сястра’, ’братава жонка’. І.‑е. *gʼ(e)lōu̯‑ ’мужава сястра’. Далейшая этымалогія няясная. Аскалі (KZ, 12, 319–321) выводзіў з *gel‑ ’весяліцца, усміхацца’, але гэта няпэўна. Бел. формы — ст.-рус. ці прасл. пашырэнне прасл. памянш. суфіксамі ‑ка, ‑іца. Фасмер, 2, 103; Шанскі, 2, З, 105; Копечны, Zákl. zásoba, 431; Траўтман, 373; Покарны, 1, 367–368; Трубачоў, История терм., 136–137; Шаўр, Etymologie, 63; Лаўроўскі, Назв. родства. 73–77; Панюціч, Лексіка нар. гаворак, 1975, 49–50; Паўленка, Нарысы па бел. словаўтв., 1978, 51.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пала́тный пала́тны;
пала́тная сестра́ пала́тная сястра́;
◊
ума́ пала́та мо́цная галава́; ро́зуму бага́та, з вялі́кім ро́зумам.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)