рак², -у, м.

1. Злаякасная пухліна ў арганізме чалавека або жывёлы.

Р. страўніка.

2. Хвароба раслін.

Р. бульбы.

|| прым. ра́кавы, -ая, -ае.

Ракавая пухліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перыстальты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да перыстальтыкі. Перыстальтычныя рухі сценак страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рво́та, ‑ы, ДМ ‑рвоце, ж.

Мімавольнае вывяржэнне змесціва страўніка праз рот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стра́ўнік, ‑а, м.

Орган стрававання чалавека і жывёл. Здаровы страўнік. Язва страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нястра́ўнасць, ‑і, ж.

Спец. Хвароба страўніка, пры якой ускладняецца ператраўліванне і засваенне ежы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вані́ты, ‑аў; адз. няма.

Разм. Тое, што вывяргаецца са страўніка пры ванітаванні, рвоце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

метастаты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да метастазу, звязаны з метастазам. Метастатычны рак страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гастры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Запаленчае захворванне слізістай абалонкі страўніка. Востры гастрыт. Хранічны гастрыт.

[Ад грэч. gastēr — страўнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

халеры́на, ‑ы, ж.

Уст. Захворванне страўніка, якое сваімі сімптомамі нагадвае халеру, але менш небяспечнае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эндаско́п, ‑а, м.

Прыбор для агляду ўнутраных поласцей арганізма (страўніка, стрававода, мачавога пузыра і пад.).

[Ад грэч. éndon — унутры і skopeō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)