лейтэна́нт м. лейтена́нт;

○ мало́дшы л. — мла́дший лейтена́нт;

ста́ршы л. — ста́рший лейтена́нт

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падло́ўчы, ‑ага, м.

Уст.

1. Старшы аб’ездчык; ляснічы. Наўперад ён праз час каторы Быў пры падлоўчым на каморы. Стары ляснічы па-сваему цаніў Міхала, як служаку. Колас.

2. Старшы егер.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

афіцэ́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Асоба каманднага саставу арміі і флоту, а таксама міліцыі і паліцыі (ад малодшага лейтэнанта да палкоўніка ўключна).

Беларускі а.

А. сувязі.

Старшы а.

|| прым. афіцэ́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дае́здчык, ‑а, м.

Уст. Старшы псяр, які абучае сабак і распараджаецца імі на паляванні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дварэ́цкі, ‑ага, м.

Старшы слуга ў панскім доме, які загадваў гаспадаркай і кіраваў прыслугай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

архіпа́стыр, ‑а, м.

Старадаўняе пачцівае званне вышэйшых чыноў духавенства: епіскапа, мітрапаліта, патрыярха; старшы пастыр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

настая́цель, ‑я, м.

1. Кіраўнік мужчынскага манастыра; ігумен.

2. Старшы свяшчэннік у праваслаўнай царкве.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лейтена́нт лейтэна́нт, -та м.;

мла́дший лейтена́нт мало́дшы лейтэна́нт;

ста́рший лейтена́нт ста́ршы лейтэна́нт;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

метрдатэ́ль, ‑я, м.

1. Распарадчык у рэстаране або гасцініцы.

2. Старшы лакей у багатым дваранска-памешчыцкім доме.

[Фр. meître d'hôtel — гаспадар гасцініцы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

обер-..., прыстаўка.

1. Утварае назоўнікі, якія азначаюць пасады, чыны (старшы, галоўны), напр.: обер-майстар, обер-кандуктар, обер-пракурор, обер-афіцэр.

2. Утварае назоўнікі, што іранічна называюць асобу па вышэйшай ступені якога-н. адмоўнага характару (разм.), напр.: обер-бандыт, обер-жулік, обер-шэльма.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)