Verbum

канарэ́ечны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да канарэйкі, належыць ёй. Канарэечная клетка. Канарэечны спеў.

2. Ярка-жоўты, пад колер пер’я канарэйкі.

русавало́сы, ‑ая, ‑ае.

З русымі валасамі. Чуцен спеў — Русавалосы грае трактарыст. Танк. У першай лодцы сядзіць русавалосы хлопец у белай кашулі. Аляхновіч.

сіняшы́йка, ‑і, ДМ ‑шыйцы; Р мн. ‑шыек; ж.

Невялікая пеўчая птушка сямейства драздовых з яркім апярэннем, здольная пераймаць спеў іншых птушак.

айчы́на, ‑ы, ж.

Тое, што і бацькаўшчына (у 1 знач.). Савецкая Айчына. □ Ляці ж, мой спеў, звіні няспынна Ты над Айчынаю маёй. Журба.

цёхканне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. цёхкаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. Далятаў спеў салаўя: цоканне, перабор, пошчак, цёхканне і свіст. Гурскі.

чатырохгало́ссе, ‑я, н.

Спеў, які гучыць чатырма галасамі, гучанне на чатыры галасы. Там, дзе сустракаецца чатырохгалоссе, нявопытным выканаўцам прапануецца, каб спяваў толькі тэнар. «Полымя».

кабе́чы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Які мае адносіны да кабеты, належыць ёй; жаночы. Кабечы лёс. □ А спеў дзявочы і кабечы аж разлягаўся ў шчыры лес. Дубоўка.

засне́жаны, ‑ая, ‑ае.

Пакрыты, засыпаны снегам. Заснежаныя палі пад месячным святлом зіхацелі, як абсыпаныя зоркамі. Чарнышэвіч. У заснежанай вёсцы Пад спеў завірухі Усе хаты паснулі даўно. Арочка.

гуд, ‑у, м.

Тое, што і гудзенне. Пчаліны гуд. □ Мы слухалі з табой прыход вясны ў полі, Спеў жаўрука нястомны, Машын сталёвых гуд. А. Астапенка.

•••

Гудам гудзець гл. гудзець.