у́мбры, ‑аў.

Італійскае племя, якое ў старажытнасці насяляла Паўночную і Сярэднюю Італію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

этно́нім, ‑а, м.

Назва нацыі, народа, народнасці, племя і іншых этнічных супольнасцей.

[Ад грэч. éthnos — племя, народ і ónyma — імя, назва.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Плямя́ ’гадоўля для патомства’ (віл., навагр., Сл. ПЗБ). Да племя (гл.), першапачаткова, відаць, з на племя (пакінуць) ’на развод’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

го́лядзь, ‑і, ж.

Гіст. Балцкае племя, якое ўпамінаецца ў старажытных летапісах 11–12 стст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драўля́не, ‑лян.

Старажытнае ўсходнеславянскае племя, якое жыло ў 6–10 стст. на Прыпяцкім Палессі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

качэ́ўнікі, ‑аў; адз. качэўнік, ‑а, м.

Народ, племя, якія вядуць качавы спосаб жыцця; вандроўнікі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пле́мен ’племя, род’ (Дабр.). Паводле Цвяткова (Запіскі, 2, 68), наватвор да племя (гл.), часткова суадносны з рус. пламень пры пламя. Параўн. племень ’род’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

са́ксы, ‑аў; адз. сакс, ‑а, м.

Старажытнае германскае племя, якое насяляла паўночназаходнюю Еўропу і Брытанію.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жэма́йты, нескл., н.

Старажытнае літоўскае племя, якое ў 13–15 стст. жыло ў заходняй частцы Літвы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́тная,

Цяжарная (пра авечку, казу). Авечка аказалася котная, як відаць, гаспадар пакідаў яе на племя. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)