вы́слізгацца, ‑аецца; зак.

Стаць слізкім, коўзкім, гладкім, выгладжаным да бляску. Пас .. выслізгаўся, блішчыць на сонцы. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адпасава́ць, ‑сую, ‑суеш, ‑суе; зак., што.

У спорце — зрабіць пас, перадаць мяч партнёру. Адпасаваць мяч варатару.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасава́ць², -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; незак.

1. Заяўляць пас² (у 1 знач.) у картачнай гульні.

2. перан. Прызнаючы сябе бяссільным, няздольным, адказвацца ад далейшых намаганняў, здавацца.

Не п. ні перад чым.

|| зак. спасава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прывадны́, ‑ая, ‑ое.

Спец. Які мае адносіны да прывода ​2. Прывадны вал. Прывадны пас. // Які дзейнічае з дапамогай прывода. Прывадны насос. Прывадны молат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасава́ць³, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й; незак.

У гульнях з мячом: перадаваць мяч, даваць пас³.

П. свайму іграку.

|| зак. спасава́ць, -су́ю, -су́еш, -су́е; -су́й.

|| аднакр. пасану́ць, -ну́, -не́ш, -не́; -нём, -няце́, -ну́ць; -ні́ (разм.).

|| наз. пасо́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -со́вак, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пасс чаще мн. пас, род. па́са м., мн. па́сы, -саў;

пассы гипнотизёра па́сы гіпнатызёра.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прыпаса́ць ’падперазаць; завязаць (фартух)’ (Сл. ПЗБ; іўеў., ЛА, 4). Да пас (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Па́савы ў выразе па́савае кола ’махавае кола’ (П. С.). Да пас 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

неапі́саны, ‑ая, ‑ае.

1. Які не апісалі, не ўключылі ў вопіс, каталог, рэестр. Неапісаны архіў.

2. Вельмі прывабны, такі, што цяжка апісаць словамі. Іскрыцца ў небе млечны пас, Такі таемны, поўны чараў І неапісаных украс. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Праро́бкі ’страты’ (Пас.). Ад прарабіць з суф. ‑к. Відаць, аказіянальнае ўтварэнне, якое суадносіцца з заробку параўн. кантэкст: не заробкі, а праробкі (Нас.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)