Verbum

анлайнавы слоўнік

заго́нны ¹, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да загона ¹. Загонная пасьба.

заго́нны ², ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да загона ². Загоннае паляванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здабы́члівы разг., в разн. знач. добы́чливый;

з. рыба́к — добы́чливый рыба́к;

~вае палява́нне — добы́чливая охо́та

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ло́вы, ‑аў; адз. няма.

Уст. Паляванне без агнястрэльнай і халоднай зброі. Мой дзед ездзіў на лавы ўжо з беркутам, а бацька, удасканаліўшы промысел продкаў, акрамя беркута, меў ганчака. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запаве́днік, ‑а, м.

Тэрыторыя, на якой для аховы або развядзення каштоўных народ жывёлы і раслін забаронена паляванне, рыбная лоўля, высечка дрэў і інш. Белавежская пушча з’яўляецца дзяржаўным запаведнікам. Бярэзінскі запаведнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сакалі́ны в разн. знач. соколи́ный;

~нае палява́нне — соколи́ная охо́та;

с. палёт — соколи́ный полёт;

с. по́зірк — соколи́ный взгляд

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ястрабі́ны в разн. знач. ястреби́ный;

~нае гняздо́ — ястреби́ное гнездо́;

~нае палява́нне — ястреби́ная охо́та;

~ныя во́чы — ястреби́ные глаза́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

смарчо́к, ‑чка, м.

Тое, што і смаржок. — Хутка смарчкі расці пачнуць, — сказаў Мацвей. — Грыбы такія. Самыя раннія. Лупсякоў. У пушчы, па котлішчах, асцярожна.. зразаў [Алесь] у кошык смарчкі. Гэта было ціхмянае, добрае паляванне. Караткевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

здабы́члівы, ‑ая, ‑ае.

Разм.

1. Такі, які ўмее шмат здабываць (паляваннем, промыслам і пад.). Пра здабычлівага рыбалова гавораць: «яму шанцуе», «ён мае рыбацкае шчасце». Матрунёнак.

2. Які дае, прыносіць вялікую здабычу; выгадны. Здабычлівае паляванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

быва́ла вводн. сл. быва́ло;

ране́й, б., я ча́ста хадзі́ў на палява́нне — ра́ньше, быва́ло, я ча́сто ходи́л на охо́ту

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ахо́та ’ахвота, жаданне’ (Цыхун, Бел. фраз., 101), ’ахвота’, ’паляванне’ (Бяльк., Юрч., Ян, КСТ), ахочы ’ахвочы’ (КТС), ст.-бел. охотный, ѡхочи, укр. охота ’ахвота, весялосць’, охочий ’ахвотны, згодны’, рус. охота ’ахвота; паляванне’, охотный, охочий ’ахвочы’, польск. ochota ’ахвота; радасць, весялосць’, ochoczy ’ахвотны, вясёлы’ (з усходнеславянскіх моў, Грабец, Elementy, 102), славац. ochota, чэш. ochota. Звычайна звязваюць з *xotěti ’хацець’, параўн. Бернекер, 399; Фасмер, 3, 176 (з літар.); нельга адрываць ад ахвота ’жаданне’, фармальныя разыходжанні з якім тлумачацца фанетычна (гл. Ільінскі, AfslPh, 29, 168 і наст., параўн. таксама паралельныя палескія формы хвотно//хотно ’весела’, хвойка//хойка ’хвошч’, хвіст//хіст ’тычка’ (КСТ); Якабсон, Word, 2, 615 (рус. охвота < охота), або ўплывам іншых слоў, параўн. Карскі, 1, 339 (хватаць). Значэнне ’паляванне’, відаць, пад уплывам рус. охота, табуістычнага ўтварэння ад хотеть, гл. Зяленін, Табу, 1, 125 і наст.; Трубачоў, Дополн., 3, 176; іншы прынцып намінацыі ў беларускіх (часткова рускіх) назвах: паляванне ад поле, палешня (Касп.) ад лес, арэал распаўсюджання якіх Непакупны (Baltistica, III (1), 1967, 79) акрэслівае як прымыкаючы да балтыйскай і фінскай тэрыторый.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)