ка́фельны, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і кафляны. Пад нагамі зіхацела кафельная падлога. Алешка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шчы́лісты, ‑ая, ‑ае.
Які мае шмат шчылін, дзірак і пад. Шчылістая падлога. Шчылістыя дзверы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клі́нкерны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да клінкеру. Клінкерны завод. // Зроблены з клінкеру. Клінкерная падлога.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Паса́цка ’под’, ’ток’ (воран., Сл. ПЗБ). У выніку пераносу значэння ’падлога’ > ’ток’, ’под’ у лексемы, якая з польск. posadzka ’падлога’, ’паркет’. Параўн. пасадка? (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
парке́тны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да паркету. Паркетны матэрыял. Паркетны станок. // Зроблены з паркету. Паркетная падлога.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гале́нь, ‑льня, м.
Абл. Стары венік без лісця; дзяркач. Маці, відаць, цэлы гай.. гальнёў сшаравала, Пакуль падлога Зрабілася гладкая. Барадулін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
васкава́ны, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад васкаваць.
2. у знач. прым. Нацёрты або насычаны воскам. Васкаваная падлога. Васкаваная папера.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
магналі́тавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да магналіту. Магналітавыя работы.
2. Які складаецца з магналіту, зроблены з яго. Магналітавая падлога.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Памост ’узвышша ў выглядзе пляцоўкі, насланай з дошак; падлога’ (ТСБМ, Шат., Янк. 3., Сл. ПЗБ, Гарэц.), ’падлога’ (Касп., Сцяшк. МГ, ДАБМ, 954; Шпіл., Хрэст. па бел. дыялекталогіі, 334, Бір. дыс.), ’падстаўка з хворасту пад дуплянкі’ (Мат. Гом.), помосто́к ’ступенькі перад уваходам у дом’ (Шушк.). Рус. помо́ст, укр. помо́ст, ст.-рус. помостъ ’падлога, дах, ярус; рыначная плошча’, помостити. Фасмер (3, 323) лічыць ад po‑ і мост (гл.), але магчыма і аддзеяслоўнае ўтварэнне ад памасціць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сшарава́ць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; зак., што.
Разм. Знішчыць, сапсаваць шараваннем. Маці, відаць, цэлы гай Сярдзітых гальнёў сшаравала, Пакуль падлога Зрабілася гладкая. Барадулін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)