Verbum

санскры́т, -у, М -ры́це, м.

Літаратурная мова старажытнай Індыі.

|| прым. санскры́цкі, -ая, -ае.

прамо́ва², -ы, ж.

Незасведчаная пісьмовымі помнікамі, рэканструяваная параўнальна-гістарычным метадам старажытная мова-аснова, з якой пазней узніклі мовы, што адносяцца да дадзенай сям’і (напр., праславянская мова ў адносінах да беларускай, рускай, украінскай, польскай, балгарскай і інш.).

царкоўнаславя́нскі, -ая, -ае.

Які мае адносіны да набажэнскай пісьменнасці ўсходніх і паўднёвых славян.

Царкоўнаславянская мова.

гутарко́вы, -ая, -ае.

Якім карыстаюцца ў гутарцы, уласцівы вуснай народнай мове.

Г. стыль.

Гутарковая мова.

тараба́рскі, -ая, -ае.

1. Тайнапісны, крыптаграфічны.

Тарабарскае пісьмо.

2. перан. Бяссэнсавы, незразумелы (разм.).

Тарабарская мова.

кайнэ́, нескл., н. (спец.).

Агульнанародная мова, што ўзнікла на аснове якога-н. пашыранага дыялекту або некалькіх дыялектаў.

гарта́нны, -ая, -ае.

1. гл. гартань.

2. Пра гукі: раскацісты, гарлавы.

Гартанная мова.

|| наз. гарта́ннасць, -і, ж.

латы́нь, -і, ж.

Лацінская мова.

○

Вульгарная латынь — народная латынь, лацінскае прастамоўе (у адрозненне ад літаратурнай класічнай латыні).

лучы́ць¹, лучу́, лу́чыш, лу́чыць; незак., каго-што (разм.).

Злучаць, яднаць.

Родная мова лучыць усе прадметы школьнага курса.