Verbum

калякве́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Частка кветкі (чашачка і вяночак), якая акружае тычынкі і песцік.

вяно́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

1. гл. вянок.

2. Частка кветкі, якая складаецца з пялёсткаў; венчык (спец.).

кветало́жа, -а, мн. -ы, -ж, н. (спец.).

Расшыраны верх кветаножкі, на якім размешчаны пялёсткі, песцікі і тычынкі кветкі.

кве́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Градка, клумба, агародзік, дзе растуць кветкі.

К. перад вокнамі.

|| прым. кве́тнікавы, -ая, -ае.

апылі́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., апы́ліцца; зак.

Стаць апыленым.

Кветкі апыліліся.

|| незак. апыля́цца, -я́ецца і апы́львацца, -аецца.

аднадо́мны, -ая, -ае (спец.).

Пра расліны: якія маюць песцікавыя і тычынкавыя кветкі на адным каліве.

|| наз. аднадо́мнасць, -і, ж.

пы́льнік¹, -а, мн. -і, -аў, м. (спец.).

Верхняя частка тычынкі кветкі, у якой знаходзіцца пылок.

|| прым. пы́льнікавы, -ая, -ае.

медано́сны, -ая, -ае.

1. Багаты нектарам.

Меданосныя кветкі.

2. Які ператварае нектар у мёд.

Меданосныя пчолы.

|| наз. медано́снасць, -і, ж.

ча́шачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж. (спец.).

Вонкавая частка лісцікаў калякветніка, якая ахоўвае бутон і вяночак кветкі.