пала́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.
1. Часовае памяшканне з нацягнутай на каркас тканіны, скуры.
Раскінуць палаткі.
2. Лёгкая пабудова з прылаўкам для дробнага гандлю.
Хлебная п.
|| прым. пала́тачны, -ая, -ае і пала́ткавы, -ая, -ае.
Палатачны гарадок (часовы пасёлак з палатак).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
фі́жмы, ‑аў; адз. няма.
Уст.
1. Шырокі каркас, зроблены з кітовага вуса ў выглядзе абруча, які надзяваўся пад спадніцу і надаваў пышнасць фігуры.
2. Шырокая спадніца на такім каркасе.
[Ад ням. Fischbein — кітовы вус.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прутко́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да прута; зроблены з прутоў (у 2 знач.). Прутковы каркас.
2. Спец. Які мае форму прута. Прутковае жалеза.
3. Які мае адносіны да прутка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дра́бы, -б и -баў ед. нет
1. рёбра, ко́сти;
2. о́стов м., костя́к м., карка́с м.;
3. обл. о́стов теле́ги
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прут, -а, М пру́це, мн. пруты́, -о́ў, м.
1. Тонкая палка без сучча.
Асінавы п.
2. Тонкі металічны стрыжань, кавалак дроту.
Жалезны п.
|| памянш. пруто́к, -тка́, мн. -ткі́, -тко́ў, м. і пру́цік, -а, мн. -і, -аў, м.
|| прым. прутко́вы, -ая, -ае (да 2 знач.) і пруцяны́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).
Прутковы каркас.
Пруцяная агароджа.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ба́рачны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да баркі. Барачны каркас. // З якога робяць баркі. Барачныя драніцы.
бара́чны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да барака, уласцівы бараку. Барачны калідор. Барачнае жыццё. // Які па выгляду нагадвае барак. Будыніна барачнага тыпу.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэ́йкавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да рэйкі (у 1 знач.). Рэйкавы стык. // Прызначаны для рэек. Рэйкавая сталь. // Зроблены з рэек. Рэйкавая дарога.
2. Які мае адносіны да рэйкі (у 2 знач.), складаецца з рэек. Рэйкавы паркет. Рэйкавы каркас.
•••
Рэйкавая вайна гл. вайна.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
касця́к, ‑а, м.
Сукупнасць касцей як апора цела чалавека або жывёліны; шкілет. // чаго. Разм. Каркас, аснова чаго‑н. Касцяк машыны. // перан.; чаго або які. Асноўная частка чаго‑н., апора. Касцяк партыйнай арганізацыі. □ Касцяк сюжэта драмы [«Раскіданае гняздо»] складаюць факты і падзеі, што калісьці мелі месца ў сям’і Луцэвічаў. Ярош.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ры́для ’драўляны каркас (дыяганальна перакрыжаваныя бярвенні) у цаглянай сцяне’ (брэсц., Нар. сл.). Гэта лексема этымалагічна звязваецца з ням. Riegelbau ’фахверк’, якой даўней, у XV–XVII стст., на Беларусі называлі “прускі мур” (Лучыц-Федарэц, Бел. лінг., 17, 65–66).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
армату́ра, ‑ы, ж.
1. Сукупнасць прылад і прыстасаванняў для якога‑н. апарата, машыны, канструкцыі. Арматура паравога катла. // Камплект прадметаў для абсталявання электрычнага асвятлення. Асвятляльная арматура.
2. Сталёвы каркас жалезабетонных збудаванняў, а таксама сукупнасць металічных частак, якія ўводзяцца ў які‑н. матэрыял, у якое‑н. збудаванне, каб павялічыць іх трываласць.
[Ад лац. armatura — узбраенне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)