карка́с

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. карка́с карка́сы
Р. карка́са карка́саў
Д. карка́су карка́сам
В. карка́с карка́сы
Т. карка́сам карка́самі
М. карка́се карка́сах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

карка́с, -а, мн. -ы, -аў, м.

Унутраная апорная частка збудавання, канструкцыі, на якой трымаюцца астатнія часткі.

К. карабля.

|| прым. карка́сны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карка́с м., в разн. знач. карка́с, о́стов;

к. карабля́ — карка́с (о́стов) корабля́;

к. абажу́ра — карка́с абажу́ра;

армату́рны к. — армату́рный карка́с

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карка́с в разн. знач. карка́с, -са м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

карка́с, ‑а, м.

1. Унутраная апорная частка збудавання, канструкцыі, на якой трымаюцца астатнія часткі. Рабочыя паставілі каркас, абшылі яго плітамі, накрылі дах, і праз пяць дзён на будаўнічай пляцоўцы ўжо ўзвышаўся новы прыгожы дом. «Звязда». [Антон Цярэнцевіч] зняў шкурку з забітай чаплі, потым зрабіў з дроту каркас, абкруціў яго ватай і цяпер нацягвае на каркас шкурку. В. Вольскі. // Астаткі якога‑н. прадмета, што захоўваюць яго першапачатковыя абрысы. Там і сям на полі дыміліся шкілеты разбітых аўтамашын, каркасы абгарэлых танкаў. Дудо.

2. Паўднёвае дрэва сямейства ільмовых з вельмі цвёрдай драўнінай, якая ідзе на выраб духавых інструментаў; каменнае дрэва.

[Іт. carcassa.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

карка́с

т. 8, с. 71

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

карка́с м буд, тс перан Gestéll n -(e)s, -e, Geríppe n -s, -, Gerüst n -es, -e; Skelétt n -(e)s, -e;

карка́снае будаўні́цтва буд Skeléttbauweise f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Карка́с ’касцяк’ < рус. каркас < франц. carcasse ’касцяк’ (Фасмер, 2, 200).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

карка́с

(фр. carcasse = шкілет)

1) касцяк якога-н. збудавання, канструкцыі, які складаецца з асобных змацаваных паміж сабой элементаў (напр. к. карабля);

2) дрэва сям. ільмавых, пашыранае на Каўказе, у Крыме і Сярэд. Азіі; цвёрдая драўніна гэтага дрэва ідзе на выраб духавых інструментаў; каменнае дрэва.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

падра́мнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Каркас, на які нацягваецца палатно для жывапіснай работы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)