Verbum

дзю́бка, -і, мн. -і, -бак, ж.

1. гл. дзюба.

2. Тонкі востры канец чаго-н.

Д. нажа.

а́мба, нескл., ж.; у знач. вык., каму (разм.).

Ужыв. ў знач. «ўсё», «канец», «кончана», «смерць», «каюк».

Бюракратыі а.!

перасу́нуцца, -нуся, -нешся, -нецца; -нься; зак.

Пасунуўшыся, перамясціцца.

П. на другі канец лаўкі.

|| незак. перасо́ўвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

пляска́ць², пляшчу́, пле́шчаш, пле́шча; пляшчы́; пляска́ны; незак., што.

Рабіць пляскатым, плюшчыць.

П. канец цвіка.

|| наз. пляска́нне, -я, н.

зыхо́д, -у, М -дзе, м.

Завяршэнне, канец; вынік чаго-н.

Ноч была на зыходзе.

На зыходзе жыцця.

З. спаборніцтва.

даваява́цца, -ваю́юся, -ваю́ешся, -ваю́ецца; -ваю́йся; зак. (разм.).

Ваюючы, пацярпець няўдачу, атрымаць непрыемнасці.

Канец вайне.

Хопіць, даваяваліся.

Д. да кантузіі.

размача́ліць, -лю, -ліш, -ліць; -лены; зак., што.

Растрапаць, раздзяліць на валокны.

Р. канец вяроўкі.

|| незак. размача́льваць, -аю, -аеш, -ае.

вычэ́рпвацца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -аецца; незак., чым (кніжн.).

Мець у чым-н. свой канец, мяжу.

Гэтым справа не вычэрпваецца.