Verbum

бяссла́ўе, ‑я, н.

Няслава, ганьба. Імгла зялёная імгліць Па-над дарожным палатном. Чые тут войскі не ішлі, Каб стаць затым бясслаўя тлом. Калачынскі.

абры́длівы, ‑ая, ‑ае.

Які абрыдае; надакучлівы. Не прадыхне дунайскі вецер Начной абрыдлівай імжы. Аслепла ўсё. І толькі свеціць Ліхтар паходны ў бліндажы. Калачынскі.

руса́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і русявы. Быў Міхась Калачынскі тады танклявы, русавы, яснавокі і нават трошкі сарамлівы, ціхі, звычайны вясковы хлопец. Бялевіч.

падму́ркавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да падмурка (у 1 знач.); прызначаны для падмурка. І першы падмуркавы камень Пайшоў ад яго [старшыні] па руках. Калачынскі.

скака́цца, скачацца; зак.

Пра жаданне або магчымасць скакаць (у 6 знач.). Лёгка скачацца ўсім. А чаму пяецца? — А таму, што маладым Весела жывецца. Калачынскі.

ліпо́вы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і ліпавы ​¹ (у 1 знач.). Густы Ліповы водар Спакою не дае: Здаецца — Кропля мёду У роце растае. Калачынскі.

стажа́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; незак., што.

Разм. Складаць, кідаць сена ў стагі. / у вобразным ужыв. Мярэжкамі пена Плыла ля паэта. Стажарыла сена Прыгоннае лета. Калачынскі.

во́чап, ‑а, м.

Шост, да якога прымацоўваецца калодзежнае вядро. Зарыпаў над студняю вочап. Калачынскі. З двара даносіцца неўгамоннае чырыканне вераб’ёў, скрып вочапаў, гук бляшаных вёдраў. Дуброўскі.

жо́луд, ‑а, М ‑дзе; мн. жалуды, ‑оў; м.

Плод дуба. Пад дубамі зямлю густа ўсцілалі жоўта-зялёныя жалуды. Шамякін. Выйшлі вепры жалудоў Пашукаць каля дубоў. Калачынскі.

пры́думка, ‑і, ДМ ‑мцы; Р мн. ‑мак; ж.

Разм. Тое, што прыдумана; выдумка. [Народ селішчанскі] на прыдумкі здатным лічыўся. Мусіць, з воўчай глухамані тыя прыдумкі браліся. Калачынскі.