лёстачкі, ‑чак.

Памянш.-ласк. да лёсткі. [Сашка] і лёстачкамі і хітрыкамі хацеў убіцца ў дружбу з Максімам, заваяваць яго давер. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заваява́нне ср.

1. завоева́ние, покоре́ние;

2. перен. завоева́ние;

1-2 см. заваява́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

то́га, -і, ДМ то́зе, мн. -і, тог, ж.

У старажытных рымлян: верхняе мужчынскае адзенне, род мантыі, звычайна з белай шэрсці.

◊

Убірацца ў тогу каго-чаго (кніжн.) — спрабаваць выдаць сябе за каго-н. або заваяваць сабе якую-н. рэпутацыю, не маючы на гэта дастатковых падстаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

покори́ть​I сов. (подчинить) пакары́ць; (завоевать) заваява́ць, мног. пазаваёўваць;

◊

покори́ть се́рдце пакары́ць сэ́рца.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

одержа́ть сов. / одержа́ть побе́ду атрыма́ць (заваява́ць) перамо́гу, дабі́цца перамо́гі;

одержа́ть верх узя́ць верх;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павыклада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і без дап.

Выкладаць некаторы час. З дысертацыяй варта пачакаць.. Павыкладаць год ці два, каб заваяваць на факультэце вагу. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заваёва, ‑ы, ж.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. заваёўваць — заваяваць.

2. звычайна мн. (заваёвы, ‑ёў). Тое, што заваявана, набыта, дасягнута. Рэвалюцыя заклікала народ абараняць заваёвы Кастрычніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зама́нлівы, ‑ая, ‑ае.

Прывабны, спакуслівы. Там, у заманлівай глыбіні веснавога неба, і сапраўды міргаў жоўтым вокам Марс. Лупсякоў. Вельмі заманлівай была перспектыва заваяваць першынство ў дружыне. Шыловіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

побе́да перамо́га, -гі ж.;

одержа́ть побе́ду атрыма́ць (заваява́ць) перамо́гу;

верну́ться с побе́дой вярну́цца з перамо́гай;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

заваява́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. заваяваць.

2. звычайна мн. (заваява́нні, ‑яў). Тое, што заваявана, набыта; заваёвы. Рэвалюцыйных заваяванні. □ Народныя заваяванні, здабытыя ў крывавым змаганні, ворагі .. хочуць адабраць назад. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)