Verbum

жыха́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Той, хто жыве дзе-н.; насельнік.

Жыхары Беларусі.

2. Той, хто жыве ў памяшканні; жылец.

Ж. з пятай кватэры.

|| ж. жыха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

бязба́цькавіч, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Той, хто жыве, выхоўваецца без бацькі, сірата.

месцапрабыва́нне, -я, н. (афіц.).

Месца, у якім хто-н. часова знаходзіцца або пастаянна жыве.

тутэ́йшы, -ая, -ае.

Які родам з гэтай мясцовасці, жыве тут, не прыезджы.

Тутэйшыя жыхары.

фаэто́н², -а, мн. -ы, -аў, м.

Птушка сямейства весланогіх, якая жыве ў трапічных морах.

забяспе́чаны, -ая, -ае.

Які жыве ў матэрыяльным дастатку.

Забяспечанае жыццё.

З. чалавек.

|| наз. забяспе́чанасць, -і, ж.

ляні́вец, -ні́ўца, мн. -ні́ўцы, -ні́ўцаў, м.

Паўднёваамерыканская млекакормячая жывёліна, якая жыве на дрэвах і марудна рухаецца.

дамаві́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

У славянскай міфалогіі: добры або злы дух, што жыве ў доме.

драця́нік, -а, мн. -і, -аў, м.

Лічынка жука-шчаўкуна, шкодніка сельскагаспадарчых і дзікарослых раслін.

Д. жыве ў глебе.

лясу́н, лесуна́, мн. лесуны́, лесуно́ў, м.

У славянскай міфалогіі: лясны дух, чалавекападобная казачная істота, якая жыве ў лесе.