валаса́цік, ‑у, м.

Спец. Горны хрусталь або аметыст з валокнападобнай будовай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

казяро́г, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Дзікі горны казёл з вялікімі рагамі.

2. (з вялікай літары). Адно з 12 сузор’яў Задыяка.

Нарадзіцца пад знакам Казярога.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

арха́р, ‑а, м.

Дзікі горны баран, які водзіцца ў гарах Цэнтральнай Азіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камба́йн, -а, мн. -ы, -аў, м.

Перасовачная або самаходная машына, якая адначасова выконвае работу некалькіх машын або механізмаў.

Збожжаўборачны к.

Горны к.

|| прым. камба́йнавы, -ая, -ае.

К. агрэгат.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

траверсі́раваць, ‑рую, ‑руеш, ‑руе; незак., што.

Спец. Перапраўляцца па траверсе ​2. Траверсіраваць горны масіў.

[Ад фр. traverser — перапраўляцца, пераходзіць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адтрубі́ць, ‑трублю, ‑трубіш, ‑трубіць; зак.

Пратрубіць што‑н., кончыць трубіць. Адтрубілі піянерскія горны. Адтрубіць збор.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

муфло́н, ‑а, м.

Дзікі горны баран сямейства пустарогіх, які звычайна сустракаецца на астравах Міжземнага мора.

[Фр. moufflon ад іт. muffolo.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ландша́фт, -у, М -фце, мн. -ы, -аў, м.

1. Агульны выгляд мясцовасці; пейзаж.

Раўнінны л.

2. Сукупнасць тыповых прыкмет якой-н. мясцовасці.

Горны л.

|| прым. ландша́фтны, -ая, -ае.

Ландшафтныя зоны.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

туры́зм, -у, м.

Падарожжа па сваёй краіне або ў іншыя краіны, калі адпачынак спалучаецца з элементамі спорту ці пазнавальнымі задачамі.

Горны т.

Міжнародны т.

|| прым. турысты́чны, -ая, -ае.

Турыстычны маршрут.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гарня́к, ‑а, м.

1. Тое, што і горнарабочы.

2. Горны інжынер або студэнт горнай навучальнай установы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)