прасло́ек, ‑слойка, м.

Спец. Тонкі слой паміж пластамі горнай пароды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сланцава́тасць, ‑і, ж.

Слаістая будова горнай пароды, здольнасць яе расслойвацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

горнапрамысло́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да горнай прамысловасці. Горнапрамысловае вучылішча.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

срэбрано́снасць, ‑і, ж.

Наяўнасці ўтрыманне срэбра (у горнай пародзе). Срэбраноснасць пяску.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перадго́р’е, ‑я, н.

Мясцовасць перад гарамі; ускраінная частка горнай сістэмы, горнага хрыбта.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпур, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Цыліндрычная адтуліна, якая прасвідроўваецца ў горнай пародзе для размяшчэння выбуховага рэчыва, а таксама наогул зробленая свердлам вузкая свідравіна.

|| прым. шпуравы́, -а́я, -о́е.

Шпуравая свідравіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адо́рвень, ‑я, м.

Спец. Адарваная глыба горнай пароды, прынесеная ледавіком. Адорвені дэвонскіх парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запа́льшчык, ‑а, м.

У горнай справе — рабочы, які падпальвае запал ​1 (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

горназаво́дскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да горных заводаў, горнай прамысловасці. Горназаводскі раён. Горназаводскія рабочыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уру́б, ‑а, м.

Спец. Шчыліна, прабітая ў горнай пародзе, каб лягчэй было адколваць яе глыбамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)