рагата́ць, ‑гачу, ‑гочаш, ‑гоча; заг. рагачы; незак.
1. Гучна, нястрымана смяяцца. — Га-га-га! — не ў сілах стрымацца ад смеху, рагатаў на ўвесь голас Ціт Сямёнавіч Дрозд. Краўчанка. Тата казытаўся вусамі і рагатаў, падкідаючы Даніна на руках... Брыль.
2. Абл. Іржаць (пра коней). А ў хляве рагоча конік, мой пястун! Гурло.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
штаб-афіцэ́р, ‑а, м.
Да рэвалюцыі — у рускай і некаторых іншаземных арміях — старшы афіцэрскі чын (палкоўнік, падпалкоўнік, маёр, капітан 1‑га рангу, капітан 2‑га рангу). // Асоба, якая мела такі чын.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гагата́ць, ‑гачу, ‑гочаш, ‑гоча; незак.
1. Абзывацца крыкам, падобным на гукі «га-га-га» (пра гусей). Назаўтра раніцай хлопчык прачнуўся ад шуму: на дварэ моцна гагаталі гусі, спалохана кудахталі куры. Ваданосаў.
2. Разм. Моцна, нястрымана смяяцца; рагатаць. — Эй, вы, слухайце! — крыкнуў Янка Тукала, зварачаючыся да сяброў і стараючыся іх перакрычаць. — Што вы гагочаце? Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
га (гекта́р) га нескл., м. (гекта́р).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ранг (род. ра́нгу) м. ранг;
дыпламаты́чныя ра́нгі — дипломати́ческие ра́нги;
○ капітан 3‑га ра́нгу — капита́н 3‑го ра́нга;
капіта́н 2‑га ра́нгу — капита́н 2‑го ра́нга;
капіта́н 1‑га ра́нгу — капита́н 1‑го ра́нга
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рата́нг, -га; (о древесине и собир.) -гу м., бот. рота́нг
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
І-га-га́ ’гукі для перадачы конскага ржання’ (Шат.). Гукапераймальнае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
капіта́н, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Афіцэрскае званне або чын, а таксама асоба, якая мае гэта званне.
К. медыцынскай службы.
К.-лейтэнант.
К. 3-га рангу.
2. Камандзір судна.
К. карабля.
3. Кіраўнік спартыўнай каманды.
К. валейбольнай каманды.
|| прым. капіта́нскі, -ая, -ае.
К. мосцік.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ю́ты, ‑аў.
Гіст. Германскае племя, якое жыло ў пачатку 1‑га тысячагоддзя н. э. на Ютландскім паўвостраве.
[Ням. Jüten.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ранг, ‑у, м.
1. Ступень адрознення, чын, спецыяльнае званне каго‑н. Дыпламатычныя рангі. Ранг паручыка. Тэхнік-інтэндант другога рангу.
2. Катэгорыя, разрад якіх‑н. прадметаў, з’яў або асоб. Узводзіць у ранг дзяржаўнай палітыкі. Узвесці ў ранг літаратурнай нормы. □ [Астаповіч] часамі нават заікаўся — калі чаго-небудзь спяшаўся ў гаворцы або растлумачваў што чалавеку, вышэйшаму за сябе жыццёвым рангам. Чорны.
•••
Капітан 3‑га рангу гл. капітан.
Капітан 2‑га рангу гл. капітан.
Капітан 1‑га рангу гл. капітан.
[Ням. Rang.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)