кура́вы
1. дымя́щий;
~вая галаве́шка — дымя́щая головня́;
2. (покрытый копотью) закопчённый
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
іскры́ць несов., в разн. знач. искри́ть;
галаве́шка і. — головня́ искри́т;
рубі́льнік і. — руби́льник искри́т
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прадыме́ць сов. (нек-рое время) продыми́ть;
галаве́шка ~ме́ла цэ́лую гадзі́ну — головня́ продыми́ла це́лый час
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дакуры́цца, ‑куруся, ‑курышся, ‑курыцца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Скончыць курыцца, патухнуць; скурыцца, выкурыцца да канца. Галавешка дакурылася. Папяроса дакурылася.
2. Разм. Празмерным курэннем давесці сябе да непрыемных вынікаў. Дакурыцца да рвоты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мазгаве́шка ’мазгаўня’ (зэльв., Жыв. сл.) утварылася ў выніку кантамінацыі мазгі́ (гл.) і галаве́шка (экспр.) ’галава’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
галаўня́, ‑і ж.
1. Выкліканая грыбамі-паразітамі хвароба збожжавых злакаў, пры якой зерне ператвараецца ў пыл або ў цвёрдую чорную нарасць.
2. мн. галоўні, ‑ловень. Абл. Вялікая галавешка. Праз хвіліну вогнішча было раскідана, чадныя галаўні шыпелі ў траве. Самуйлёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ку́рны
1. курно́й, чёрный;
~ная ха́та — курна́я (чёрная) изба́;
2. (дымящийся) ды́мный;
~ная галаве́шка — ды́мная голове́шка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
недагарак, галавешка, абгарак, агарак, асмалак
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
◎ Недака́рак ’акурак’ (Ян.). Відаць, дэфармаванае недакурак (ад курыць), незвычайны вакалізм выкліканні ўплывам слоў тыпу недагарак ’галавешка, недагарэлае палена’ (Сл. ПЗБ, ТС), параўн. польск. niedogarek ’недагарэлае палена, лучына; папяроса’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Махна́шка, махну́ша, махнушка ’галавешка’ (Жд. 1; навагр., карэліц., З нар. сл.), смал. мохнышка. Да махна́ты (гл.). Параўн. аналагічна ўтвораныя рус. арх. мохнушка, мохнуша ’касмыль, пасма, жмут’, ’рукавіца з касматай скуры’, пск. ’кудлаты сабака’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)