сумяшча́льніцтва, -а, н.
Выкананне работы на якой-н. платнай пасадзе адначасова з асноўнай работай.
Дазволіць с. на палову стаўкі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
выполне́ние (исполнение) выкана́нне, -ння ср.; здзяйсне́нне, -ння ср.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
субо́тнік, -а, мн. -і, -аў, м.
Добраахвотнае бясплатнае калектыўнае выкананне якой-н. грамадска-карыснай працы ў нерабочы час (па суботах).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
майстэ́рскі ма́стерский; мастерско́й; иску́сный; худо́жнический;
~кае выкана́нне — ма́стерское (иску́сное) исполне́ние
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
атава́рыць, -ру, -рыш, -рыць; -раны; зак., што (спец.).
Выдаць ці атрымаць тавар (як выкананне якога-н. абавязацельства).
|| незак. атава́рваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
зако́ннасць, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. гл. законны.
2. Няўхільнае выкананне законаў, становішча, пры якім грамадскае жыццё і дзейнасць забяспечваюцца законамі.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
эміса́рства, ‑а, н.
Выкананне абавязкаў эмісара.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
надо́мніцтва, ‑а, н.
Выкананне даручанай работы дома.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Слу́жба ‘работа, заняткі; месца работы’, ‘богаслужэнне’, ‘выкананне воінскіх абавязкаў’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Шат., Бяльк., Пятк. 2, Сцяшк., Сл. ПЗБ), ст.-бел. служба ‘выкананне воінскіх абавязкаў; прыгон, прымус; богаслужэнне, выкананне святарскіх абавязкаў’ (Сташайтэне, Абстр. лекс., 67–68). Параўн. укр., рус. слу́жба, стараж.-рус. служьба, польск. służba, серб.-харв. слу́жба, славен. služba, балг. слу́жба, макед. служба. Прасл. *služьba, утворана ад *služiti ‘служыць’ з суф. ‑ьb(a); гл. Слаўскі, SP, 1, 61; Махэк₂, 557.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
со́ла.
1. нескл., н. Музычны твор або яго частка, прызначаная для выканання адным музыкантам, спеваком або танцорам.
С. для цымбалаў з аркестрам.
2. нескл., н. Выкананне такога твора адным чалавекам.
С. на баяне.
3. прысл. Без удзелу каго-н., асобна ад іншых (пра выкананне музычных твораў, танцаў).
Танцаваць, пець с.
|| прым. со́льны, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)