выма́нне ср. вы́емка ж., вы́ем м., вынима́ние; извлече́ние; удале́ние; вы́ставка ж.; выставле́ние; высвобожде́ние; см. выма́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́ем м.

1. (действие) выма́нне, -ння ср.;

2. (проём) вы́емка, -кі ж.; (вырез) вы́разка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зарэ́зка, ‑і, ДМ ‑зцы; Р мн. ‑зак; ж.

Надрэз, выемка, зробленыя на якой‑н. паверхні нажом, пілой і пад. З сянец вынесла пілу і сякеру Варка. Удваіх яны перапілавалі слуп, зрабілі зарэзкі для жэрдак. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́нятка ж.

1. (отрывок текста) вы́держка, извлече́ние ср.;

2. (пропущенное место) про́пуск м.;

3. изъя́тие ср., вы́емка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

усту́п I м. (ступень или выемка) усту́п

усту́п II, -пу м. вступле́ние ср.; (вводная глава — ещё) введе́ние ср.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зару́бка I ж., порт. подру́бка, обру́бка

зару́бка II ж.

1. (метка, выемка) зару́бка, засе́чка, затёс м.;

2. зару́бка, вы́рубка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Вы́рубка (БРС), ’выемка ў канцы бервяна, у якую кладзецца другое бервяно ў вугле’ (Інстр. II). Рус. вы́рубка ’месца, дзе былі высечаны дрэвы’, в.-луж. wurubki ’тс’. Ад выруб або ад вырубіць з суф. ‑к‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зару́бка ж.

1. (действие) зару́бка, -кі ж., зару́бліванне, -ння ср.;

2. (выемка) зару́бка, -кі ж., зару́біна, -ны ж., засе́чка, -кі ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

изъя́тие ср.

1. (конфискация) канфіска́цыя, -цыі ж., адабра́нне, -ння ср.; (выемка) вы́емка, -кі ж., вы́нятка, -кі ж.;

2. (из употребления) зня́цце, -цця ср.; (исключение) выключэ́нне, -ння ср.; вы́нятак, -тка м.;

всё без изъя́тия усё без выключэ́ння;

в изъя́тие из о́бщих зако́нов як выключэ́нне з агу́льных зако́наў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Панці́на, пенціна ’костка ў ніжняй частцы нагі каня ля капыта’ (Сл. ПЗБ), панціна, паянціна ’выступ з доўгай поўсцю ля капыта каня’ (Нар. сл.). З польск. pędna ’выемка ў ніжняй частцы каня ля капыта (там, дзе накладаюцца путы)’; далей да путы (гл.) (Брукнер, 403).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)