хрысція́нін, -а, мн. -ція́не і (з ліч. 2, 3, 4) хрысція́ніны, -ція́н, м.

Паслядоўнік хрысціянства, хрысціянскай веры.

|| ж. хрысція́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. хрысція́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

богазневажа́нне, ‑я, н.

Уст. Зневажанне бога або догматаў веры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязбо́жнасць, ‑і, ж.

Адсутнасць веры ў бога, адмаўленне бога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Неўмаве́рны ’які не верыць, не спагадае’ (навагр., З нар. сл.), неўмоверны ’неспагадлівы’ (ТС). Утворана на базе фразеалагізма не имаць веры ’не верыць, не даваць веры’ (ТС), непасрэдным утварэннем ад якога з’яўляецца літаратурнае неймаверны ’неверагодны’; фармальная дэфармацыя (и > ў) у выніку дээтымалагізацыі. Гл. імаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

богаадсту́пніцтва, ‑а, н.

Адмаўленне ад рэлігіі, ад веры ў бога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акаталі́чыцца, ‑чыцца; зак.

Стаць прыхільнікам каталіцкай веры, прыняць каталіцкую веру.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

спірыты́зм, -у, м.

Містычная плынь, заснаваная на веры ў магчымасць непасрэдных зносін з душамі памёршых, а таксама самі зносіны пры дапамозе розных умоўных прыёмаў (вярчэнне сталоў, стукаў і пад.).

|| прым. спірыты́чны, -ая, -ае.

С. сеанс.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вераадсту́пніцтва, ‑а, н.

Уст. Адрачэнне ад сваёй веры (у 3 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адзінаве́рства, ‑а, н.

Вызнанне адной з кім‑н. веры; агульнасць рэлігіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

іншаве́рац, ‑рца, м.

Уст. Чалавек іншай, не пануючай веры або рэлігіі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)