Валаца́ка. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валацу́жнік. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валацу́жыць. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валацу́ха. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валацэ́нга. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валача́га. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валача́шчы. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валачу́га. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Валачу́н. Гл. валацуга.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бяздо́мак, ‑мка, м.

Разм. Той, хто не мае свайго жылля і сям’і; беспрытульны чалавек, валацуга. [Каліта:] — Усе маюць свае хаты, адзін старшыня, як бяздомак, жыве на чужой кватэры. Паслядовіч. Не адразу некрашоўцы пазналі бяздомка Амелю. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)