археало́гія, -і, ж.

Навука, якая вывучае гісторыю, быт і культуру старажытных народаў па рэчавых, матэрыяльных помніках, што захаваліся да нашага часу.

|| прым. археалагі́чны, -ая, -ае.

Археалагічныя раскопкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

электрыфікава́ць, -ку́ю, -ку́еш, -ку́е; -ку́й; -кава́ны; зак. і незак.

Укараніць (укараняць) электраэнергію ў народную гаспадарку і быт.

Э. вёску.

|| наз. электрыфіка́цыя, -і, ж.

|| прым. электрыфікацы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уса́дебный

1. сядзі́бны;

уса́дебный уча́сток сядзі́бны ўча́стак;

2. (поместный) паме́сны, дваро́вы, маёнткавы, маянтко́вы; (помещицкий) паме́шчыцкі;

уса́дебный быт ист. маёнткавы (маянтко́вы, паме́шчыцкі) быт.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

засто́йны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да застою. Застойная вада. Застойны быт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

неўгрунтава́ны, ‑ая, ‑ае.

Які не мае дастатковай угрунтаванасці; неўсталяваны. Неўгрунтаваны быт. Неўгрунтаваны вывад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́быт, -у, М -быце, м.

1. Тое, што і быт.

2. Знаходжанне, прабыванне дзе-н.

За кароткі п. у сталіцы пра многае даведаўся.

|| прым. по́бытавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бясшлю́бны, ‑ая, ‑ае.

Без шлюбу або па-за шлюбам (жыццё, быт, існаванне і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Не́быты ’нястача, недахоп’ (слаўг., Нар. словатв.). Відаць, ад не быць ’адсутнічаць’, параўн. нябыт, небыццё ’неіснаванне’. Гл. быт ’існаванне, наяўнасць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

саа́мскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да саамаў, які належыць, уласцівы, ім. Саамская мова. Саамскі быт, Саамскія песні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

простанаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да простага народа, простанароддзя; уласцівы яму. Простанародная гаворка. Простанародныя манеры. Простанародны быт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)