андуля́тар, ‑а, м.
Спец. Тэлеграфны прыемны апарат, які дае бесперапынны запіс сігналаў на папяровай стужцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пато́чны, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які ідзе бесперапынным патокам; бесперапынны. Латочны выпуск прадукцыі. Паточны метад апрацоўкі драўніны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
непрекраща́ющийся прил. няспы́нны; (беспрестанный) беспераста́нны; (беспрерывный) бесперапы́нны; (безостановочный) безупы́нны; (нескончаемый) бяско́нцы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
урага́н, -у, мн. -ы, -аў, м.
Вецер разбуральнай сілы.
Па Палессе прайшоў у.
У. вайны (перан.). Пранесціся ўраганам (перан.: імкліва).
|| прым. урага́нны, -ая, -ае.
Вецер ураганнай сілы.
У. абстрэл (бесперапынны, моцны на працягу значнага часу).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
няўпы́нны, ‑ая, ‑ае.
Такі, што не спыняецца; бесперапынны. Няўпынным звонам зноў загудзела ўвушшу ляное, беспарадкавае мыканне статка. Мыслівец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
паміну́тны, ‑ая, ‑ае.
1. Які вылічваецца, падлічваецца па мінутах. Памінутная плата за тэлефонныя перагаворы.
2. Часты, бесперапынны. Памінутныя выклікі да тэлефона.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кровазваро́т, ‑у, М ‑роце, м.
Бесперапынны рух крыві па сасудах крывяноснай сістэмы ў целе чалавека або жывёліны.
•••
Круг кровазвароту гл. круг.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
беспрабу́дны, ‑ая, ‑ае.
Моцны, непрабудны (звычайна пра сон). Вёска, натаміўшыся за дзень, спала глыбокім, беспрабудным сном. Сачанка. // перан. Пастаянны, бесперапынны. Беспрабудны п’яніца.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
неадры́ўны, ‑ая, ‑ае.
1. Такі, які адбываецца без спынення, бесперапынны. Неадрыўнае націранне.
2. Непарыўны. Літаратура павінна быць неадрыўнай ад жыцця народа, адказваць на важнейшыя пытанні часу. Хромчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прыгне́чанне, ‑я, н.
1. Дзеянне паводле дзеясл. прыгнесці — прыгнятаць (у 2 знач.).
2. Прыгнечаны, змрочны стан. Бесперапынны стан псіхікі ў напружаным прыгнечанні можа знішчыць у чалавеку імкненне. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)