фле́ксия лингв. фле́ксія, -сіі ж.;

вну́тренняя фле́ксия уну́траная фле́ксія;

фле́ксия осно́вы фле́ксія асно́вы.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

закасне́ласць, ‑і, ж.

Уласцівасць закаснелага. Ламаліся спрадвечныя асновы вясковай закаснеласці, ішоў перамер і абрэзка зямлі. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

снава́ць, сную́, снуе́ш, снуе́; снуём, снуяце́, сную́ць; снуй; незак.

1. што. Падрыхтоўваць пражу асновы для ткання.

С. пражу.

2. Рухацца туды і сюды, у розных напрамках.

С. па вуліцы ўзад-уперад.

|| наз. снава́нне, -я, н.; прым. снава́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бут, ‑у, М буце, м.

Будаўнічы камень, які ўжываецца для закладкі фундаменту, а таксама асновы сцен будынка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атана́льнасць, ‑і, ж.

Адсутнасць у музыцы падавай асновы з яе найбольш важнай якасцю — прыцягненнем гукаў да ладавага цэнтра.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтаметры́я, ‑і, ж.

Навуковая дысцыпліна, якая вывучае тэарэтычныя асновы праектавання аўтаматычных вымяральных і кантрольных прыбораў і вымяральных інфармацыйных сістэм.

[Ад аўта і грэч. metréō — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

касмагра́фія, ‑і, ж.

Уст. Апісанне бачнай часткі Сусвету. // Вучэбны прадмет, які выкладаў асновы вучэння аб зямным шары і Сусвеце.

[Ад грэч. kósmos — Сусвет і graphō — пішу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падпле́ціна, ‑ы, ж.

У тэкстыльнай вытворчасці — брак на тканіне ў выглядзе патоўшчанай ніці ў выніку абрыву і спляцення нітак асновы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

брахіцэфа́лія, ‑і, ж.

Спец. Форма чэрапе, у якой падоўжнае вымярэнне (ад асновы носа да патылічнага бугарка) толькі нязначна перавышае папярочнае.

[Ад грэч. brachys — кароткі і kephalē — галава.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

даліхацэфа́лія, ‑і, ж.

У антрапалогіі — форма чэрапа, у якім падоўжнае вымярэнне (ад асновы носа да патылічнага бугарка) значна перавышае папярочнае.

[Ад грэч. dolichos — доўгі і kephalē — галава.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)