адлётаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. Скончыць лётаць. Адлёталі ў паветры апошнія пушыстыя сняжынкі. Кірэйчык.

2. Разм. Пралётаць пэўны час. Адлётаць тры гады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зарудзе́лы, ‑ая, ‑ае.

Які зарудзеў, зрабіўся рудым. Зарудзелы каўнер сарочкі. □ Бацька прыпаліў люльку, разы са тры чмыхнуў .., разглядаючы зарудзелыя ад табакі пальцы. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зае́зд, -ду м.

1. (действие) зае́зд;

2. спорт. зае́зд;

у пе́ршым ~дзе ўдзе́льнічаюць тры кані́ — в пе́рвом зае́зде уча́ствуют три ло́шади

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уваткну́ць сов. воткну́ть; (что-л. острое — ещё) вонзи́ть; всади́ть;

◊ у. свае́ тры гро́шы — су́нуть свой нос;

у. язы́к — встрять в разгово́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

белетры́стыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.

Мастацкая празаічная літаратура. Усе тры раздзелы кнігі.. чытаюцца з цікавасцю, як добрая белетрыстыка. Рагойша. // Творы для лёгкага чытання.

[Ад фр. belles-lettres — прыгожая славеснасць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

крыке́т, ‑а, М ‑кеце, м.

Гульня ў мяч, пры якой ігракі, падзяліўшыся на дзве групы, імкнуцца збіць мячом вароты праціўніка (тры слупкі з перакладзінкамі).

[Англ. cricket.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жуллё, ‑я, н., зб.

Разм. Жулікі. — На адным тыдні тры кватэры абабралі. А-і-ы-эй! Колькі развялося жулля — не дай ты рады! Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адгадава́цца, ‑дуецца; зак.

Адкарміцца, стаць сытым, тоўстым. [Жук:] — Калі нас [салдат] так увесь час будуць харчаваць, то мы за тры гады адгадуемся, як на курорце. Алешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

збуцве́ць, ‑ее; зак.

Гніючы, ператварыцца ў парахню; сапрэць, струхлець. Зробленыя з альховых ці бярозавых плашак, .. [буданы] за тры гады збуцвелі, зараслі крапівай і хмызняком. Шчарбатаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

свяшчэ́нства, ‑а, н.

1. Сан, званне свяшчэнніка. Тры ступені свяшчэнства — дыякан, свяшчэннік, епіскап. // Служба, занятак свяшчэнніка. Пакінуць свяшчэнства.

2. зб. Свяшчэннікі; свяшчэннаслужыцелі. Прыезд свяшчэнства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)