Verbum

ацэ́ншчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто ўстанаўлівае, вызначае цану, робіць ацэнку чаго-н.

|| ж. ацэ́ншчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

ако́вы, ако́ў.

1. (уст.). Кайданы.

2. перан., чаго і якія. Тое, што скоўвае, абмяжоўвае, звязвае дзейнасць (высок.).

А. рабства.

А. цяжкія.

ана́лаг, -а, мн. -і, -аў, м. (кніжн.).

Тое, што з’яўляецца падабенствам чаго-н., адпаведнасцю з чым-н.

|| прым. ана́лагавы, -ая, -ае.

апіса́нне, -я, н.

1. гл. апісаць.

2. Слоўная абмалёўка каго-, чаго-н, сачыненне, укладанне, у якім што-н. апісваецца.

Геаграфічныя апісанні.

абка́паць, -аю, -аеш, -ае; -аны; зак., каго-што.

Запэцкаць, абліць кроплямі чаго-н.

А. абрус чарнілам.

|| незак. абка́пваць, -аю, -аеш, -ае.

удушы́цца, -ушу́ся, -у́шышся, -у́шыцца; зак. (разм.).

1. Павесіцца.

2. Памерці ад чаго-н. засеўшага ў горле.

|| незак. уду́швацца, -аюся, -аешся, -аецца.

укла́дчык², -а, мн. -і, -аў, м.

Рабочы, які займаецца ўкладваннем, укладкай чаго-н.

У. рэек.

|| ж. укла́дчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

упа́лы, -ая, -ае.

1. Які ўваліўся, запаў унутр чаго-н.

Упалыя вочы.

2. перан. Аслабелы, слабы (пра голас).

Гаварыць упалым голасам.

усярэ́дзіне, прысл. і прыназ.

1. прысл. Унутры, у цэнтры чаго-н.

Мыць бутэльку ў.

2. прыназ. з Р. Пасярод.

У. двара.

учо́тчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Асоба, якая вядзе ўлік чаго-н.

У. палявой брыгады.

|| ж. учо́тчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.