сцябло́, -а́, мн. сцёблы і (з ліч. 2, 3, 4) сцяблы́, сцёблаў, н.

Надземная частка травяністай расліны, якая нясе на сабе лісце, кветкі і плады.

С. бобу.

|| прым. сцябло́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гутаперчано́сны, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сабе сок, прыгодны для вырабу гутаперчы. Гутаперчаносныя расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднадо́мнасць, ‑і, ж.

Знаходжанне мужчынскіх (тычынкавых) і жаночых (песцікавых) кветак на адным каліве расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абсемяні́цца, ‑ніцца; зак.

1. Даць насенне (пра расліны). Сырадэля абсемянілася.

2. Апладніцца штучным спосабам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клу́бень, ‑бня, м.

Патоўшчаная мясістая частка сцябла або кораня расліны. Клубні кальрабі. Клубні бульбы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міжгатунко́вы, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які адбываецца паміж гатункамі адной расліны. Міжгатунковае апыленне. Міжгатунковае скрыжаванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сонцалюбі́вы, ‑ая, ‑ае.

Які расце там, дзе многа сонца; які любіць сонца. Сонцалюбівыя расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сцеблава́ты, ‑ая, ‑ае.

З вялікай колькасцю сцёблаў (пра расліны). Буялі жоўтыя сцеблаватыя кветкі. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фотасінтэты́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да фотасінтэзу, звязаны з ім. Фотасінтэтычны апарат расліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ядано́сны, ‑ая, ‑ае.

Які змяшчае ў сабе ядавітае рэчыва. Яданосныя расліны. Яданосны зуб змяі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)