здыхлі́на, ‑ы, ж.
Разм. Тое, што і здыхляціна (у 2 знач.). — Здыхліна, сорамна проста. Раней у мяне быў конь — во! М. Ткачоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нахмы́ліцца, ‑ліцца; зак.
Прыціснуўшы вушы, падрыхтавацца да нападу або абароны (пра каня). Конь раптам нахмыліўся і, узмахнуўшы галавой, кінуўся на хлопчыка. Сіняўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Рыса́к ’пародзісты конь’ (ТСБМ), рысакомі ’рыссю’ (Сцяшк.), рысако́м ’рыссю’ (Янк. 1). Няясна. Магчыма, ад ры́скаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
засячы́ся сов. (о лошади) засе́чься;
конь на шпа́ркім хаду́ мо́жа ~чы́ся — ло́шадь на бы́стром ходу́ мо́жет засе́чься
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зафы́ркаць сов., прям., перен. зафы́ркать;
~каў конь — зафы́ркала ло́шадь;
з. на каго́-не́будзь — зафы́ркать на кого́-л.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
або́зны
1. прил., в разн. знач. обо́зный;
а. конь — обо́зная ло́шадь;
2. в знач. сущ., воен. обо́зный
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
вы́мачына, ‑ы, ж.
Разм. Нізкае забалочанае месца. Конь часам трапляў капытом у вымачыну, і тады аддавалася, адразу глохнучы ў тумане, гучнае чвяканне. Караткевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
глэ́маць і гла́маць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., каго-што і без дап.
Разм. Хапаць зубамі, губамі. Конь Сомікаў стаяў доўга, глэмаў снег. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расфы́ркацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм.
1. Пачаць гучна і многа фыркаць. Конь расфыркаўся.
2. перан. Пачаць гаварыць з раздражненнем, паказваючы сваё незадавальненне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сядло́ўка, ‑і, ДМ ‑лоўцы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. сядлаць.
2. Спосаб, якім сядлаецца конь; характар сядлання. Спартыўная сядлоўка. Паходная сядлоўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)