зашта́тны, ‑ая, ‑ае.
Уст. Які не ўваходзіць у штат установы, прадпрыемства; пазаштатны. Заштатны работнік.
•••
Заштатны горад гл. горад.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кладаўшчы́к, ‑а, м.
Работнік склада. [Паўлюк] насыпаў зерне ў мяшкі, глядзеў на вагі, каб кладаўшчык часам не памыліўся. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рачні́к, ‑а, м.
Работнік рачнога транспарту. Планы ў рачнікоў вялікія, па рэках трэба перавезці мільёны тон грузаў. Сачанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прадаве́ц, -даўца́, мн. -даўцы́, -даўцо́ў, м.
1. Работнік магазіна, гандлёвага прадпрыемства, які прадае тавар пакупнікам.
П. марожанага.
2. Чалавек, які прадае што-н.
П. кветак.
|| ж. прадаўшчы́ца, -ы, мн. -ы, -чы́ц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
экспеды́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.
1. Работнік, які займаецца прыёмам, адпраўленнем і рассылкай чаго-н. (спец.).
2. Чыноўнік, начальнік аддзела ў некаторых установах царскай Расіі (гіст.).
|| прым. экспеды́тарскі, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
буфе́тчык, ‑а, м.
1. Работнік, які працуе ў буфеце (у 3 знач.).
2. Уст. Гаспадар буфета (у 3 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прычэ́пшчык, ‑а, м.
Работнік, які абслугоўвае прыладу, машыну, прычэпленую да трактара. За рулём сядзеў трактарыст, ля плугоў — прычэпшчык. Якімовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
райвыканко́маўскі, ‑ая, ‑ае.
Разм. Які мае адносіны да райвыканкома. Райвыканкомаўскі будынак. Райвыканкомаўская інструкцыя. // Які працуе ў райвыканкоме. Райвыкачкомаўскі работнік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шве́йнік, ‑а, м.
Работнік швейнай прамысловасці. Нясуць працоўныя рапарты Першамаю стваральнікі новых станкоў і машын, абутнікі, швейнікі, харчавікі. «Звязда».
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
дыспе́тчар, -а, мн. -ы, -аў, м.
Работнік, які рэгулюе рух транспарту, ход работы прадпрыемства і пад. з аднаго цэнтральнага пункта.
Д. аўтамабільнай базы.
|| прым. дыспе́тчарскі, -ая, -ае.
Д. пункт.
Цэнтральная дыспетчарская (наз.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)