вавило́ны разг., уст. вавіло́ны, -наў ед. нет, выкрута́сы, -саў ед. нет;

◊

выводи́ть (писа́ть) вавило́ны хадзі́ць у лу́каткі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

го́голь зоол. го́галь, -ля м.;

◊

ходи́ть (выступа́ть и т. п.) го́голем хадзі́ць (выступа́ць і да т.п.) го́галем.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́зырь ко́зыр, -ра м., мн. ко́зыры, -аў;

◊

откры́ть свои́ ко́зыри паказа́ць свае́ казыры́;

ходи́ть ко́зырем хадзі́ць ко́зырам;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́мочи падця́жкі, -жак ед. нет;

◊

быть (ходи́ть) на по́мочах (у кого) быць (хадзі́ць) на по́вадзе (у каго).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

поха́живать несов., разг.

1. (ходить не торопясь) пахаджа́ць, пахо́джваць, паха́джваць;

2. (приходить навещать) хадзі́ць, пахо́джваць; (часто) учашча́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

гаве́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

У веруючых — пасціць і хадзіць у царкву, рыхтуючыся да споведзі. [Ігнат] гавее, ён пасціцца, Лбом малаціць ля амбона, Бога і чарцей баіцца, Верыць розным забабонам. Валасевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адна́дзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; зак., каго.

Прымусіць адвыкнуць ад чаго‑н.; адвучыць ад якой‑н. звычкі, схільнасці і пад. // Выклікаць нежаданне хадзіць куды‑н., перашкодзіць мець сувязь з кім‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

во́труб’е, ‑я, н., зб.

Адходы мукамольнай прамысловасці — рэшткі расцёртай абалонкі пасля размолу зерня. І ён пакаяўся, перастаў хадзіць цішком на паклон за кацялок кіславатай баўтухі з вотруб’я і бульбы. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Валёхацца ’хадзіць, выпасвацца’ (КТС): «…віднеліся лугі, дзе валёхаліся гусі». Да валёх/валюх. Гл. валюхацца.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пустахо́д ’чалавек, які ходзіць бязмэтна; валацуга’ (Варл.). Ад пусты ’бязмэтны’ і ход, хадзіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)