снегаво́р, ‑а, м.

Сельскагаспадарчая прылада для ўтварэння снежных валоў, што затрымліваюць снег на палях.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шатко́ўня, ‑і; Р мн. ‑ковень; ж.

Прыстасаванне, прылада для шаткавання (звычайна капусты). Ручная шаткоўня.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ало́вак, ало́ўка, мн. ало́ўкі, ало́ўкаў, м.

Прылада для пісьма, малявання, чарчэння — тонкая палачка графіту або сухой фарбы ў драўлянай, пластыкавай, металічнай і інш. абалонцы.

Каляровыя алоўкі.

|| прым. ало́ўкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

свяці́льня, -і, мн. -і, -лень і -льняў, ж. (уст.).

1. Асвятляльная прылада ў выглядзе невялікай бляшанай лямпы, у якую налівалася масла, тлушч і пад.

2. Лампада, плошка з запаленым маслам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

таўка́ч, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Кароткая прылада з патоўшчаным круглым канцом, якой таўкуць што-н.

Жанчыны таўклі таўкачамі крупы на куццю.

2. перан. Пра някемлівага чалавека (разм., зневаж.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

трызу́бец, -бца, мн. -бцы, -бцаў, м.

Жазло з трыма зубцамі — атрыбут бога мораў у грэчаскай і рымскай міфалогіі, а таксама прылада ў выглядзе трох вострых зубцоў на дрэўку.

Т.

Нептуна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бры́тва, ‑ы, ж.

Прылада для брыцця. Бяспечная брытва. Электрычная брытва.

•••

Язык як брытва гл. язык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грунтаме́р, ‑а, м.

Прылада для даследавання ўласцівасцей грунту. З дапамогай механічнага грунтамера даследаваўся грунт Месяца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вібро́метр, ‑а, м.

Прылада, якой вымяраюцца простыя механічныя хістанні і вібрацыя машын, мастоў і пад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

арэо́метр, ‑а, м.

Прылада, пры дапамозе якой вызначаецца шчыльнасць вадкасці, удзельная вага рэчыва і пад.

[Ад грэч. araios — няшчыльны, разрэджаны і metreo — вымяраю.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)