абаро́тлівы, ‑ая, ‑ае.

Той, хто ўмела вядзе справы; вынаходлівы, энергічны. Чыкілевіч — абаротлівы, кемлівы чалавек, спрытны гаспадар, жыве наводшыбе. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

келе́йніца, ‑ы, ж.

1. Прыслужніца пры ігуменні і некаторых іншых манашках.

2. Жанчына, якая жыве ў келлі, у скіце.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галамя́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Жывародзячая рыба, якая жыве ў возеры Байкал на вялікай глыбіні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

драця́нік, ‑а, м.

Лічынка жука-шчаўкуна, шкодніка сельскагаспадарчых і іншых раслін, якая жыве пад карой дрэў або ў глебе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зарубе́жны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца, жыве, дзейнічае, выпускаецца за рубяжом; замежны. Зарубежная літаратура. Камуністычныя і рабочыя партыі зарубежных краін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ква́кша ’лягушка сямейства бясхвостых земнаводных, якая жыве пераважна на дрэвах’ (ТСБМ). Форма слова, відавочна, адлюстроўвае балтыйскі ўплыў. Параўн. структурна тоеснае літ. kvākše ’квактуха’ (да kvakšėti ’квактаць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Падка́меншчык ’маларухомая прыдонная рыба, якая жыве ў прэснай вадзе пад камнямі’ (ТСБМ, Жук.). Рус. подка́менщик. Ад прыметніка падкаменны з суф. ‑шчык (параўн. Сцяцко, Афікс. наз., 75).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

за́вадзь, ‑і, ж.

Невялікі заліў рэчкі або возера з запаволеным цячэннем. Жыве [краснапёрка] звычайна ў сярэдніх пластах вады ў зацішных завадзях і затоках, акаймаваных высокімі зараснікамі травы і чароту. Матрунёнак.

•••

Ціхая завадзь — пра спакойнае, бяспечнае месца. Значыцца, жыве Вільня, бурліць! А яна [Алаіза] думала, што пасля Пецярбурга трапіць у ціхую завадзь. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

месцажыха́рства, ‑а, н.

Месца, дзе хто‑н. жыве пастаянна. Спірыдон Лук’янавіч Сабяга ніяк не мог прывыкнуць да новага месцажыхарства. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пляба́нія, ‑і, ж.

1. Парафія, якой кіруе плябан. // Пасада плябана.

2. Дом, які належыць парафіі і ў якім жыве плябан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)