элемента́рны
прыметнік, адносны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
элемента́рны |
элемента́рная |
элемента́рнае |
элемента́рныя |
| Р. |
элемента́рнага |
элемента́рнай
элемента́рнае |
элемента́рнага |
элемента́рных |
| Д. |
элемента́рнаму |
элемента́рнай |
элемента́рнаму |
элемента́рным |
| В. |
элемента́рны (неадуш.)
элемента́рнага (адуш.) |
элемента́рную |
элемента́рнае |
элемента́рныя (неадуш.)
элемента́рных (адуш.) |
| Т. |
элемента́рным |
элемента́рнай
элемента́рнаю |
элемента́рным |
элемента́рнымі |
| М. |
элемента́рным |
элемента́рнай |
элемента́рным |
элемента́рных |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
ген, ‑а, м.
Элементарная адзінка спадчыннага рэчыва, з дапамогай якога прыметы і ўласцівасці бацькоў перадаюцца нашчадкам.
[Грэч. genos — род.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нейтро́н, ‑а, м.
Спец. Нестабільная электрычна нейтральная элементарная часцінка, якая разам з пратонам уваходзіць у склад атамнага ядра.
[Ад лац. neuter — ні той, ні другі.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прато́н, ‑а, м.
Спец. Стабільная элементарная часцінка рэчыва з дадатным электрычным зарадам, якая ў спалучэнні з электронам утварае атам.
[Ад грэч. protōs — першы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
часці́ца, -ы, мн. -ы, -ці́ц, ж.
1. У граматыцы: службовае слова, якое не мае самастойнага значэння, а выражае розныя сэнсавыя, мадальныя і эмацыянальныя адценні слоў, словазлучэнняў і сказаў.
2. Элементарная частка ў складзе якога-н. рэчыва (спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
кле́тка², -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.
Элементарная адзінка будовы жывога арганізма, якая складаецца з ядра, пратаплазмы і абалонкі.
Нервовая к.
|| памянш. кле́тачка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак.
|| прым. кле́тачны, -ая, -ае.
Клетачнае ядро.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
а́лгебра, ‑ы, ж.
Вялікі раздзел матэматыкі, які вывучае агульныя законы дзеянняў над велічынямі незалежна ад іх лікавых значэнняў. Падручнік па алгебры. Элементарная алгебра.
[Араб. al-găbr.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
матэма́тыка, ‑і, ДМ ‑тыцы, ж.
Навука аб колькасных суадносінах і прасторавых формах навакольнага свету. Элементарная матэматыка. Вышэйшая матэматыка.
•••
Дыскрэтная матэматыка — матэматыка, заснаваная на вывучэнні дыскрэтных велічынь.
[Грэч. mathēmatikē, ад máthēma — навука, веды.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
элемента́рны прям., перен. элемента́рный;
~ная матэма́тыка — элемента́рная матема́тика;
~ныя ўмо́вы — элемента́рные усло́вия;
э. падыхо́д да спра́вы — элемента́рный подхо́д к де́лу
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
часці́ца, ‑ы, ж.
1. У граматыцы — службовае слова, якое не мае самастойнага значэння, а выражае розныя сэнсавыя, мадальныя і эмацыянальныя адценні слоў, словазлучэнняў і сказаў.
2. Спец. Элементарная частка ў складзе якога‑н. рэчыва. Электроны — найдрабнейшыя часціцы матэрыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)