уто́чка¹, -і, ДМ -чцы, ж.

1. гл. утачыць¹.

2. мн. -і, -чак. Сточаная частка чаго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

уто́чванне ​1, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. уточваць ​1 — утачыць ​1.

уто́чванне ​2, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. уточваць ​2 — утачыць ​2.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

уто́чка I ж. уто́чка; см. утачы́ць I

уто́чка II ж. вста́вка, вши́вка, вта́чка; см. утачы́ць II

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

втача́ть сов., портн., сапожн. утачы́ць, ушы́ць, мног. паўшыва́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ту́чкі (ту́чкы) ‘рэбры ў кошыку’ (бяроз., ЛА, 4), уто́чкі ‘тс’ (карэліц., ЛА, 4). Ад утачыць ‘усунуць’, гл. тачаць, ток 4.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

уто́чаны I уто́ченный; см. утачы́ць I

уто́чаны II вста́вленный, вши́тый, вта́чанный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

уто́чка ​1, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Спец.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. уточваць ​1 — утачыць ​1.

2. Сточаная частка чаго‑н.

уто́чка ​2, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Тое, што ўшыта ў што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ба́цечка, ‑і, м.

Ласк. да бацька (у 1 знач.). // Фамільярны зварот да субяседніка. — Разумею, разумею вас, бацечка мой. Час і, так сказаць, творчае натхненне, — і Іван Антонавіч не да месца падміргнуў з-за акуляраў. Даніленка. / у іран. ужыв. — Можа, проста хварэе [Сашка] нездаровай цікавасцю, як і бацечка. І той жа Марцінок усюды хоча свой нос утачыць, — дадаў Максім. Машара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)