збунтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., каго-што.

Разм.

1. Змяшаць, пераблытаць што‑н. — [Птушкі] на момант збунтавалі строй і закружыліся на адным месцы. Ляўданскі. — Эх, Толя, Толя! Як ты ўсё збунтаваў, пераблытаў! Як быццам я тады, на возе сена, не так сабе, а прадчуваючы нешта, успамінаў цябе. Брыль.

2. Падняць на бунт; узбунтаваць. Збунтаваць народ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

возмути́ть сов.

1. (вывести из себя) абуры́ць;

2. (побудить к восстанию) уст. падбухто́рыць, узбунтава́ць;

3. (вывести из состояния покоя) уст. узбуры́ць, пару́шыць (спако́й);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)