прагняві́ць, ‑гняўлю, ‑гневіш, ‑гневіць; зак., каго.

Угнявіць, разгневаць; пакрыўдзіць. — У кожнага вадзіцеля знойдзецца сёе-тое ў запасе, — лагодна, каб не прагнявіць чалавека, сказаў Якаў. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

взбеси́ть сов. узвар’ява́ць, прыве́сці ў шале́нства; (разозлить) узлава́ць, угняві́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

угне́ваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад угнявіць.

2. у знач. прым. Якога ўвялі ў гнеў. Шыковіч перавёў позірк на свайго ўгневанага сябра, на яго маладжавы, заўсёды як бы загарэлы хударлявы твар. Шамякін. // Які выяўляе гнеў. Гаварыць угневаным голасам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заде́ть сов.

1. (зацепиться — за что) зачапі́цца; (зацепить — что) зачапі́ць; (коснуться — чего, тронуть — что) зачапі́ць, крану́ць (што), дакрану́цца (да чаго);

2. (тронуть — кого) зачапі́ць, закрану́ць, крану́ць;

3. перен. (взволновать) усхвалява́ць, крану́ць; (рассердить) раззлава́ць, угняві́ць; (оскорбить) абра́зіць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)