насцяка́ць сов. (во множестве) стечь; см. сцячы́ 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
насцяка́ць, ‑ае; зак., чаго.
Сцячы ў вялікай колькасці. Насцякала многа вады.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сцёк, -у, мн. -і, -аў, м.
1. гл. сцячы.
2. Месца, прыстасаванне, па якім сцякае вада.
Памыйны с.
Прамысловыя сцёкі.
|| прым. сцёкавы, -ая, -ае.
Сцёкавая труба.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
адцячы́, 1 і 2 ас. не ўжыв., -цячэ́, -цяку́ць; -цёк, -цякла́, -ло́; зак.
Сцячы, выцечы ў іншае месца.
Адцякла вада ў нізіну.
|| незак. адцяка́ць, -а́е.
|| наз. адто́к, -у, м. (спец.).
А. крыві.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
схлы́нуць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -не; зак.
1. Хлынуўшы, сцячы.
Вада схлынула.
2. перан. Пра вялікую масу людзей: адначасова пайсці аднекуль.
Натоўп схлынуў праз 30 хвілін.
3. перан. Скончыцца, мінуцца.
Толькі назаўтра схлынула навала тэлефонных званкоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
абцячы́, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -цячэ́; зак.
1. каго-што. Абагнуць, абысці сваім цячэннем.
Рака абцякла вёску з абодвух бакоў.
2. Сцячы з чаго-н. мокрага (пра вадкасць).
Вада абцякла з адзення.
|| незак. абцяка́ць, -а́е.
|| наз. абцяка́нне, -я н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сцяка́ць, ‑ае; незак.
1. Незак. да сцячы.
2. Цячы, працякаць, спускаючыся адкуль‑н. Некаторы час маўчалі, слухаючы, як недзе непадалёк цурчаў, сцякаючы ў раку, ручай ды на другім беразе раз-поразу крычаў драч. Сіняўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пазбяга́ць², 1 і 2 ас. адз. не ўжыв., -а́е; -а́ем, -а́еце, -а́юць; зак.
1. Збегчы, спусціцца ўніз — пра ўсіх, многіх.
Хлапчукі пазбягалі з лесвіцы.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Сцячы — пра ўсё, многае.
Вада пазбягала з палеткаў.
3. Збегчы, уцячы — пра ўсіх, многіх.
Ад спякоты каровы пазбягалі ў кусты.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ацячы́, ацяку, ацячэш, ацячэ; ацячом, ацечаце, ацякуць; пр. ацёк, ацякла, ацякло; зак.
1. Апухнуць ад лішку вадкасці ў тканках. // Анямець ад парушэння кровазвароту (пра часткі цела); зацячы. Ад доўгага сядзення ацяклі, замлелі ногі. Гамолка.
2. Сцячы з чаго‑н. мокрага (пра вадкасць). Мокрая адзежа ацякла і правяла. Чорны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сцяка́ць ’паступова выцякаць’ (Ласт., Бяльк.), ’пазбаўляцца вадкасці’, ’праходзіць, адыходзіць’ (Ян.), ’зыходзіць (крывёю)’, ’падглядваць, шукаць’ (Нас.), ’выцякаць’, ’рабіцца тонкім, кволым (пра гародніну)’ (маст., шчуч., Сл. ПЗБ), сце́каць ’выцякаць’ (ПСл), ’абхапіць’: як рука сцекае ’як рукой абхапіць’ (ганц., Сл. ПЗБ), ’выцякаць’, ’марнець, слабець, млець’ (ТС), сцякці́ ’зарасці’ (Сцяшк. Сл.), сце́кці ’выцячы, зыйсці’ (Нас., ТС), ’ахапіць’ (ТС), сюды ж сцёклісты, сцёклы ’худы, тонкі’ (ТС), сце́кціся ’зрабіцца кволым, змарнець’ (лудз., Сл. ПЗБ). Да сцячы, цячы, гл.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)