о́бщность супо́льнасць, -ці ж., агу́льнасць, -ці ж.;
о́бщность интере́сов агу́льнасць інтарэ́саў;
о́бщность языка́ и террито́рии супо́льнасць (агу́льнасць) мо́вы і тэрыто́рыі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ЕЭ́С нескл., ж. (Еўрапе́йская эканамі́чная супо́льнасць) ЕЭ́С нескл., ср. (Европе́йское экономи́ческое соо́бщество)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
наро́днасць, -і, мн. -і, -ей, ж.
1. гл. народны.
2. Устойлівая супольнасць людзей, заснаваная на агульнасці мовы, тэрыторыі, эканамічнага жыцця, якая папярэднічае нацыі.
Паўночныя народнасці.
3. Нацыянальная, народная (у 3 знач.) самабытнасць.
Н. паэзіі Янкі Купалы.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
на́цыя, -і, мн. -і, -цый, ж.
1. Гістарычна ўстойлівая супольнасць людзей, якая ўтвараецца ў працэсе фарміравання агульнасці іх тэрыторыі, эканамічных сувязей, літаратурнай мовы, асаблівасцей культуры і духоўнага аблічча.
Права нацый на самавызначэнне.
2. У некаторых спалучэннях: краіна, дзяржава.
Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
*Расхе́ўрыс, росхе́ўрыс ’разыходжанне’ (ТС). Іранічнае ўтварэнне на базе хе́ўра ’кампанія’ (гл. хэўра) або хаўру́с ’супольнасць, суполка’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
содру́жество ср.
1. садру́жнасць, -ці ж.; супо́льнасць, -ці ж., сябры́на, -ны ж.;
содру́жество литерату́р садру́жнасць (супо́льнасць) літарату́р;
писа́тельское содру́жество пісьме́нніцкая садру́жнасць (супо́льнасць, сябры́на);
2. в др. знач. сябро́ўства, -ва ср.; (согласие) зго́да, -ды ж.;
жить в те́сном содру́жестве жыць у зго́дзе (у сябро́ўстве);
наше содру́жество окре́пло на́ша сябро́ўства ўмацава́лася.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
на́цыя, ‑і, ж.
1. Гістарычная супольнасць людзей, якая склалася ў ходзе фарміравання агульнасці іх тэрыторыі, эканамічных сувязей, мовы, культуры, псіхічных рыс. Права нацый на самавызначэнне. □ Нацыі непазбежны прадукт і непазбежная форма буржуазнай эпохі грамадскага развіцця. Ленін.
2. Дзяржава, краіна. Арганізацыя Аб’яднаных Нацый.
[Ад лац. natio — племя, народ.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Каму́нія ’прычасце, прыняцце асвячонага хлеба і віна’, ’еўхарыстыя’, ’трэцяя частка імшы ў касцёле’ (Федар. 1), ст.-бел. комуния, коммуния ’тс’ запазычана са ст.-польск. komunia, якое з лац. commūniō ’супольнасць, з’яднанасць, адзінства’, а з IV ст. ’аб’яднанне веруючых’, ’прычасце’ < лац. commūnis ’агульны’ (Слаўскі, 2, 402).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пле́мя, -мя і -мені, Д -мю і -мені, В -мя, Т -мем і -менем, М (аб) -мі і -мені, мн. плямёны, -мён і -мёнаў, н.
1. У дакласавым грамадстве: этнічная і сацыяльная супольнасць людзей, звязаных родавымі адносінамі, агульнай мовай і тэрыторыяй.
Першабытныя плямёны.
2. перан. Народ, народнасць (уст.).
3. перан., адз. Людзі, пакаленне людзей (высок.).
П. змагароў.
◊
На племя (спец.) — для атрымання патомства.
|| прым. племянны́, -а́я, -о́е (да 1 знач.).
П. быт.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
е́днасць, ‑і, ж.
1. Адзінства, згуртаванасць. Так у жорсткіх баях за камуну Непарушная еднасць расла. Глебка. Нашу эпоху можна назваць эпохай вялікай еднасці .. славянскіх народаў. «Полымя». // Непадзельнасць, неразрыўнасць. Еднасць партыі з народам. □ Андрэй адчувае еднасць з польскімі рабочымі ў Беластоку, да якіх ён прыехаў па заданню партыі папярэдзіць аб правакатары. Хромчанка. // Адпаведнасць, узгодненасць. Балада «Да дня» [М. Танка] вызначаецца еднасцю формы і зместу. У. Калеснік.
2. Агульнасць, супольнасць. Еднасць інтарэсаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)