стра́ўнікавы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да страўніка. Страўнікавы сок. Страўнікавыя залозы. // Які прызначаны, служыць для лячэння страўніка. Страўнікавыя кроплі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пепсі́н, -у, м. (спец.).

Неабходнае для стрававання арганічнае рэчыва, якое выпрацоўваецца залозамі страўніка, фермент страўнікавага соку.

|| прым. пепсі́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перыста́льтыка, -і, ДМ -тыцы, ж. (спец.).

Хвалепадобнае сцісканне сценак полых органаў (кішак, страўніка і інш.).

|| прым. перыстальты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гастры́т, -у, М -ры́це, мн. -ы, -аў, м.

Запаленне слізістай абалонкі страўніка.

|| прым. гастры́тны, -ая, -ае і гастры́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адры́жка, -і, ДМ -жцы, мн. -і, -жак, ж.

Выхад газаў (з часцінкамі ежы) са страўніка праз рот.

А. ад рэдзькі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эндаско́п, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

Прыбор для візуальнага абследавання ўнутраных органаў чалавека (страўніка, стрававода і інш.).

|| прым. эндаско́пны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прываро́тнік, ‑а, м.

Месца пераходу страўніка ў дванаццаціперсную кішку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыспепсі́я, ‑і, ж.

Парушэнне нармальнай дзейнасці страўніка і кішэчніка.

[Грэч. dispepsia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

засо́р, ‑у, м.

Тое, што і засарэнне. Засор страўніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сычу́г, ‑а, м.

Адзін з аддзелаў страўніка жвачных жывёл.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)